ذات الریه چیست؟ علائم، انواع، علل، تشخیص و درمان

فهرست مطالب نمایش

مقدمه‌ای بر ذات الریه

ذات الریه عفونتی است که کیسه های هوایی یک یا هر دو ریه را ملتهب و عفونی می کند. کیسه های هوایی ممکن است پر از مایع یا چرک (مواد عفونی) شوند که باعث سرفه همراه با خلط یا چرک، تب، لرز و مشکل در تنفس می شود. ارگانیسم های مختلفی از جمله باکتری ها، ویروس ها و قارچ ها می توانند باعث ذات الریه شوند.

شدت ذات الریه می تواند از خفیف تا شدید و تهدید کننده زندگی متغیر باشد. این بیماری برای نوزادان و کودکان خردسال، افراد بالای 65 سال و افرادی که مشکلات سلامتی یا سیستم ایمنی ضعیفی دارند، بسیار جدی است.

آیا ذات الریه مسری است؟

میکروب هایی که باعث ذات الریه می شوند مسری هستند. این بدان معنی است که آن ها می توانند از فردی به فرد دیگر سرایت کرده و منتقل شوند.

هر دو ذات الریه ویروسی و باکتریایی می توانند از طریق استنشاق قطرات معلق در هوا ناشی از عطسه یا سرفه، به دیگران سرایت کنند. شما همچنین می توانید در اثر تماس با سطوح یا اشیایی که به باکتری ها یا ویروس های عامل ذات الریه آلوده هستند، به این نوع ذات الریه مبتلا شوید.

همچنین می توانید از طریق تماس با محیط اطراف به ذات الریه قارچی مبتلا شوید. با این حال، ذات الریه قارچی از فردی به فرد دیگر سرایت نمی کند.

علائم

علائم و نشانه های ذات الریه بسته به عواملی مانند نوع میکروب عامل عفونت، سن و سلامت کلی شما از خفیف تا شدید متفاوت است. علائم و نشانه ‌های خفیف اغلب شبیه علائم سرما خوردگی یا آنفولانزا بوده اما طولانی‌تر هستند.

علائم و نشانه های ذات الریه ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درد قفسه سینه هنگام نفس کشیدن یا سرفه کردن
گیجی یا تغییرات در آگاهی ذهنی و هوشیاری (در بزرگسالان ۶۵ سال و بالا تر)
سرفه که ممکن است خلط ایجاد کند.
خستگی
تب، تعریق و لرز
پایین آمدن دمای بدن کمتر از حد طبیعی (در بزرگسالان بالای 65 سال و افراد با سیستم ایمنی ضعیف)
تهوع، استفراغ یا اسهال
تنگی نفس

نوزادان و شیر خوارگان ممکن است هیچ علامتی از عفونت را نشان ندهند. اگرچه ممکن است استفراغ کنند، تب و سرفه داشته باشند، بی قرار یا خسته و بدون انرژی به نظر برسند یا در تنفس و غذا خوردن مشکل داشته باشند.

علل

بسیاری از میکروب ها می توانند باعث ذات الریه شوند. شایع ترین باکتری ها و ویروس ها آن هایی هستند که در هوایی که تنفس می کنیم، وجود دارند. بدن شما معمولاً از آلوده شدن ریه ها توسط این میکروب ها جلوگیری می کند اما گاهی اوقات این میکروب ها می توانند بر سیستم ایمنی شما غلبه کنند، حتی اگر وضعیت سلامت شما به طور کلی خوب باشد.

ذات الریه بر اساس انواع میکروب هایی که باعث ایجاد آن می شوند و محل ابتلا به عفونت طبقه بندی می شود.

ذات الریه اکتسابی از جامعه (Community-acquired pneumonia)

ذات الریه اکتسابی از جامعه شایع ترین نوع ذات الریه است. این بیماری خارج از محیط بیمارستان ها یا سایر مراکز بهداشتی و مراقبتی مانند کلینیک ها رخ می دهد. این نوع از ذات الریه ممکن است ناشی از:

باکتری ها: شایع ترین علت ذات الریه باکتریایی در ایالات متحده، استرپتوکوک پنومونیه (streptococcus pnemoniae) است. این نوع ذات الریه می تواند به تنهایی یا پس از ابتلا به سرما خوردگی یا آنفولانزا رخ دهد. این نوع ممکن است یک قسمت (لوب) ریه را تحت تأثیر قرار دهد،و وضعیتی ایجاد کند که به آن ذات الریه لوبار (lobar) گویند.
ارگانیسم های باکتری مانند: مایکوپلاسما پنومونیه نیز می تواند باعث ذات الریه شود. این نوع معمولاً علائم خفیف‌ تری نسبت به سایر انواع ذات ‌الریه ایجاد می‌کند. Walking pneumonia نامی غیر رسمی است که به این نوع ذات الریه داده شده است. این بیماری معمولاً آن قدر شدید نیست که نیاز به استراحت در رخت خواب داشته باشد.
قارچ: این نوع ذات الریه بیشتر در افرادی که مشکلات سلامت مزمن یا سیستم ایمنی ضعیفی دارند و همچنین در افرادی که مقادیر زیادی از ارگانیسم ها را استنشاق کرده اند، دیده می شود. قارچ های ایجاد کننده آن را می توان در خاک یا مدفوع پرندگان یافت. نوع این قارچ ها بسته به موقعیت جغرافیایی متفاوت است.
ویروس‌ها، از جملهCOVID-19 : برخی از ویروس هایی که باعث سرما خوردگی و آنفولانزا می شوند می توانند باعث ذات الریه شوند. ویروس ها شایع ترین علت ذات الریه در کودکان زیر 5 سال هستند. ذات الریه ویروسی معمولاً خفیف است اما در برخی موارد ممکن است بسیار جدی و شدید شود. کرونا ویروس 2019 (COVID-19) ممکن است باعث ایجاد ذات الریه شود که می تواند بسیار شدید باشد.

ذات الریه اکتسابی در بیمارستان (Hospital-acquired pneumonia):

شما در طول اقامت در بیمارستان ممکن است به این نوع از ذات الریه مبتلا شوید. این بیماری می تواند بسیار جدی باشد زیرا احتمال آن که باکتری های ایجاد کننده این ذات الریه به آنتی بیوتیک ها مقاوم باشند، وجود دارد.

احتمال ابتلای شما به این نوع از ذات الریه بیشتر است، اگر:

بوسیله دستگاه های تنفسی قادر به تنفس هستید.
نمی توانید به اندازه ای سرفه کنید تا ریه ها و مجاری هوایی خود را خالی کنید.
شما به یک لوله تراکئوستومی (تراشه) برای تنفس نیاز دارید.
سیستم ایمنی شما – سیستم دفاعی بدن شما در برابر میکروب ها – در برابر بیماری یا درمان های در حال انجام ضعیف عمل می کند.

ذات الریه باکتریایی

باکتری ها باعث ایجاد بیشتر موارد ذات الریه اکتسابی از جامعه در بزرگسالان می شوند.

هنگامی که فرد آلوده به این بیماری سرفه یا عطسه می کند، احتمال ابتلا شما به ذات الریه وجود دارد. قطراتی پر از باکتری وارد هوا می شده و شما می توانید با تنفس آن ها را وارد بینی یا دهان خود کنید.

اگر سیستم ایمنی ضعیفی دارید، احتمال ابتلا به ذات الریه در شما بیشتر است. همچنین در صورت داشتن شرایطی مانند آسم (asthma)، آمفیزم (emphysema) – نابودی و تخریب پارانشیم ریوی که باعث از بین رفتن دیواره کیسه های هوایی و خاصیت ارتجاعی ریه می شود – یا بیماری قلبی، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است.

ممکن است متوجه علائمی مانند زیر بشوید:

سرفه های مخاط آور
تب بیش از 100.4 فارنهایت (38 درجه سانتیگراد)
تنفس سریع
تنگی نفس
درد قفسه سینه
خستگی

آنتی بیوتیک ها ذات الریه باکتریایی را درمان می کنند. پزشک شما ممکن است آزمایشاتی را برای یافتن نوع باکتری که باعث عفونت شما شده است، انجام دهد تا بتواند دارو مناسب را تجویز کند. این نوع از ذات الریه به احتمال زیاد به صورت اکتسابی و در بیمارستان باعث ابتلای فرد شده است.

اگر به ذات الریه اکتسابی از جامعه مبتلا هستید، معمولا آنتی بیوتیک هایی که از طریق خوردن مصرف می کنید برای درمان عفونت کافی هستند.

اگر علائم شما شدید باشد، ممکن است لازم باشد که به بیمارستان مراجعه کرده و تحت درمان‌هایی مانند موارد زیر قرار بگیرید:

آنتی بیوتیک ها و مایعاتی که پزشک از طریق وریدی به رگ های شما تزریق می کند.
اکسیژن
درمان های تنفسی

Walking pneumonia یک نوع خفیف تر از ذات الریه باکتریایی است. گاهی اوقات، پزشکان آن را ذات الریه آتیپیک (atypical) می نامند.

علائم این نوع ممکن است آن قدر خفیف باشد که شما حتی متوجه بیماری خود نشوید. حتی ممکن است به اندازه ای حالتان خوب باشد که بتوانید به فعالیت های منظم خود بپردازید. علت نامگذاری این نوع به این اسم هم همین است.

Walking pneumonia می تواند مانند یک سرماخوردگی بد بوده و علائم ذکر شده را داشته باشد:

تب
سرفه کردن
سردرد
لرز

آنتی بیوتیک ها این عفونت را درمان می کنند. احتمالاً در عرض 3 تا 5 روز احساس بهتری خواهید داشت اما سرفه ها می توانند تا چند هفته ادامه یابند.

ذات الریه ویروسی

ویروس ها دومین عامل شایع ایجاد کننده ذات الریه هستند. بسیاری از انواع ویروس ها باعث ایجاد این بیماری می شوند. از جمله برخی از همان ویروس هایی که باعث سرما خوردگی و آنفولانزا می شوند. ویروس کرونا (COVID-19) هم می تواند باعث ایجاد این بیماری شود.

علائم ذات الریه ویروسی مشابه آنفولانزا است، از جمله:

تب
لرز
سرفه خشک که ممکن است بدتر شده و خلط هم ایجاد کند.
گرفتگی بینی
درد عضلانی
سردرد
خستگی
ضعف

این علائم می توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند.

آنتی بیوتیک ها ذات‌الریه ویروسی را درمان نمی کنند زیرا فقط روی باکتری ها موثر اند. روش درمان معمولاً به نوع علائمی که دارید بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر آسم یا آمفیزم دارید، ممکن است برای تنفس نیاز به کمک و رسیدگی داشته باشید.

برای کمک به شل شدن مخاط در قفسه سینه، باید مایعات زیادی بنوشید. ممکن است برای کاهش درد و تب، پزشک به شما توصیه کند که استامینوفن یا یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن را امتحان کنید. وی همچنین ممکن است یک داروی ضد ویروسی یا روش دارویی دیگری را برای کمک به تنفس راحت ‌تر شما توصیه کند.

ذات‌الریه قارچی

قارچ ها علت شایعی برای ذات‌الریه نیستند. اگر سالم باشید، احتمال ابتلا به ذات الریه قارچی وجود ندارد. اما اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف شده باشد، شانس بیشتری را برای ابتلا به آن دارید. مواردی همچون:

پیوند عضو
شیمی درمانی برای سرطان
مصرف دارو هایی برای درمان یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی که باعث التهاب مفاصل می گردد.)
ایدز

شما با تنفس ذرات ریزی به نام هاگ های قارچی دچار این نوع ذات‌الریه می شوید. افرادی که در مشاغل خاص همچون موارد زیر هستند، بیشتر با این موجودات ریز در تماس اند، مانند:

کشاورزانی که در اطراف فضولات پرندگان، خفاش ها یا جوندگان کار می کنند.
طراحان و باغبانانی که با خاک کار می کنند.
اعضای ارتش یا کارگران ساختمانی که در اطرافشان گرد و غبار زیادی وجود دارد.

علائم ذات‌الریه قارچی مشابه انواع دیگر این بیماری است، از جمله:

تب
سرفه کردن

مراحل ذات‌الریه

ذات‌الریه ممکن است بر اساس نواحی از ریه ها که درگیر شده اند، طبقه بندی شود:

برونکوپنومونی (Bronchopneumonia)

برونکوپنومونی می تواند نواحی را در سرتاسر هر دو ریه شما تحت تاثیر قرار دهد. اغلب این نواحی در نزدیکی یا اطراف نایژه های شما قرار دارند. نایژه ها لوله هایی هستند که از نای شما منشا گرفته و به ریه ها منتهی می شوند.

ذات‌الریه لوبار (Lobar pneumonia)

ذات‌الریه لوبار یک یا چند لوب از ریه های شما را تحت تاثیر قرار می دهد. هر ریه از لوب هایی تشکیل شده است که بخش های مشخصی از ریه هستند.

ذات‌الریه لوبار را می توان بر اساس نحوه پیشرفت به چهار مرحله تقسیم کرد:

کانجسشن (Congestion): بافت ریه سنگین و متراکم به نظر می رسد. مایعی پر از ارگانیسم های عفونت زا در کیسه های هوایی جمع شده است.
هپاتیزاسیون قرمز (Red hepatization): گلبول های قرمز خون و سلول های ایمنی وارد مایع شده اند. این پدیده باعث می شود ریه ها قرمز رنگ و با ظاهری جامد به نظر برسند.
هپاتیزاسیون خاکستری (Gray hepatization): در حالی که سلول های ایمنی در بافت ریه باقی مانده اند، گلبول های قرمز خون شروع به تجزیه کرده اند. تجزیه گلبول های قرمز باعث تغییر رنگ از قرمز به خاکستری می شود.
رزولوشن (Resolution): سلول های ایمنی شروع به پاکسازی عفونت کرده اند. سرفه های شدید به خروج مایع باقی مانده از ریه ها کمک می کنند.

عوامل خطر ساز

ذات‌الریه می تواند هر کسی را مبتلا کند. اما دو گروه سنی قرار گرفته در بالاترین خطر عبارتند از:

کودکانی که 2 سال سن یا کمتر دارند.
افرادی که 65 سال سن یا بیشتر دارند.

سایر عوامل خطر ساز عبارتند از:

بستری شدن در بیمارستان: اگر در بخش مراقبت ‌های ویژه بیمارستان هستید، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ذات ‌الریه قرار دارید. به ‌ویژه اگر از دستگاهی استفاده می کنید که به شما در تنفس کمک می کند. (ونتیلاتور)
بیماری های مزمن: در صورت ابتلا به آسم، بیماری انسداد مزمن ریه (COPD) یا بیماری های قلبی، احتمال ابتلا به ذات‌الریه بیشتر می شود.
سیگار کشیدن: سیگار کشیدن به دفاع طبیعی بدن شما در برابر باکتری ها و ویروس هایی که باعث ذات‌الریه می‌شوند، آسیب رسانده و آن را ضعیف می کند.
سیستم ایمنی ضعیف یا سرکوب شده: افرادی که مبتلا به اچ آی وی (ایدز) هستند، پیوند عضو انجام داده اند، شیمی درمانی یا دارو های استروئیدی در طولانی مدت دریافت کرده اند، در معرض خطر بیشتری هستند.

عوارض

حتی با رسیدگی و درمان نیز، برخی از افراد مبتلا به ذات‌الریه، به ویژه آن هایی که در گروه های پرخطر قرار دارند، ممکن است عوارضی را تجربه کنند؛ از جمله:

ورود باکتری ها به جریان خون (bacteremia): باکتری هایی که از ریه های شما وارد جریان خون می شوند می توانند عفونت را به سایر اندام ها منتقل کرده و به طور بالقوه ای باعث نارسایی در سایر اندام ها شوند.
مشکل در تنفس: اگر ذات الریه شما شدید باشد یا بیماری های زمینه ای مزمن ریوی داشته باشید، ممکن است در تنفس اکسیژن کافی مشکل داشته باشید. حتی ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و استفاده از دستگاه برای کمک به تنفس (ventilator) در حین بهبود ریه خود داشته باشید.
تجمع مایع در اطراف ریه ها (pleural effusion): ذات الریه ممکن است باعث ترشح مایع در فضای نازک بین دو لایه پرده جنب که اطراف ریه ها را پوشانده است، شود. اگر مایع عفونی شود، ممکن است لازم باشد آن را از طریق لوله قفسه سینه (chest tube) تخلیه کرده و یا با جراحی خارج کنید.
آبسه ریه: اگر در ریه حفره ای ایجاد شده و با چرک و عفونت پر شود، آبسه ایجاد می شود. آبسه معمولا با آنتی بیوتیک درمان می شود. گاهی اوقات برای برداشتن چرک به جراحی یا تخلیه با یک سوزن یا لوله بلند نیاز است.

پیشگیری

برای کمک به پیشگیری از ذات‌الریه:

واکسن بزنید: واکسن هایی برای جلوگیری از برخی از انواع ذات‌الریه و آنفولانزا در دسترس هستند. در مورد دریافت این واکسن ها با پزشک خود صحبت کنید. دستور العمل های واکسیناسیون در طول زمان تغییر کرده است، بنابراین مطمئن شوید که وضعیت واکسیناسیون خود را با پزشک خود بررسی کنید، حتی اگر به یاد دارید که قبلا واکسن ذات الریه را دریافت کرده اید.
مطمئن شوید که کودکان واکسینه می شوند: پزشکان یک واکسن ذات‌الریه متفاوت را برای کودکان کمتر از 2 سال و برای کودکان 2 تا 5 ساله که در معرض خطر بیماری پنوموکوک (pneumococcal) هستند، توصیه می کنند. کودکانی که به صورت گروهی در مهد کودک حضور پیدا می کنند نیز، باید واکسن را دریافت کنند. پزشکان همچنین واکسن آنفولانزا را برای کودکان بزرگتر از 6 ماه توصیه می کنند.
بهداشت را به خوبی رعایت کنید: برای محافظت از خود در برابر عفونت های تنفسی که گاهی منجر به ذات الریه می شوند، دست های خود را به طور مرتب بشویید یا از ضد عفونی کننده های دست بر پایه الکل استفاده کنید.
سیگار نکشید: سیگار به دفاع طبیعی ریه های شما در برابر عفونت های تنفسی آسیب رسانده و آن را تضعیف می کند.
سیستم ایمنی خود را قوی نگه دارید: به اندازه کافی بخوابید. به طور منظم ورزش کنید و یک رژیم غذایی سالم داشته باشید.

تشخیص

پزشک با سوال در مورد سابقه پزشکی شما و انجام یک معاینه فیزیکی، از جمله گوش دادن به ریه ها با گوشی پزشکی برای بررسی صدا های حباب مانند یا خر خر غیر طبیعی که نشان دهنده ذات‌الریه است، شروع می کند.

اگر مشکوک به ذات‌الریه باشید، پزشک ممکن است آزمایشات زیر را توصیه کند:

آزمایش خون: آزمایش خون برای تایید عفونت و تلاش برای شناسایی نوع ارگانیسم عامل عفونت استفاده می شود. با این حال، شناسایی دقیق همیشه میسر نیست.
تاباندن اشعه ایکس به قفسه سینه: این روش به پزشک شما کمک می کند تا ذات‌الریه را تشخیص داده و میزان و محل عفونت را تعیین کند. با این حال، نمی تواند به پزشک شما بگوید که چه نوع میکروبی باعث ذات الریه شده است.
پالس اکسیمتری (Pulse oximetry): این روش میزان اکسیژن موجود در خون شما را اندازه گیری می کند. ذات‌الریه می تواند از انتقال اکسیژن کافی به جریان خون توسط ریه ها جلوگیری کند.
آزمایش خلط: نمونه‌ ای از مایع درون ریه ‌ها (خلط) پس از سرفه ‌های عمیق گرفته شده و برای کمک به شناسایی دقیق علت عفونت تجزیه و تحلیل می‌شود.

در صورتی که سن شما بالاتر از 65 سال باشد، در بیمارستان بستری شده باشید یا علائم و بیماری های جدی ای داشته باشید، پزشک ممکن است آزمایش های بیشتری را تجویز کند. این آزمایشات می توانند شامل موارد زیر باشند:

سی تی اسکن: اگر ذات‌الریه شما به همان سرعتی که انتظار می رود بهبود نیابد، پزشک ممکن است سی تی اسکن قفسه سینه را برای به دست آوردن تصویر دقیق تری از ریه های شما توصیه کند.
کشت مایع جنب: یک نمونه مایع با قرار دادن یک سوزن بین دنده های شما از ناحیه پلور گرفته شده و برای کمک به تعیین نوع عفونت مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.

رسیدگی های درمانی

درمان ذات‌الریه شامل درمان عفونت و جلوگیری از بروز عوارض است. افراد مبتلا به ذات‌الریه اکتسابی از جامعه معمولاً می توانند در خانه با دارو درمان شوند. اگر چه بیشتر علائم در چند روز یا چند هفته کاهش می‌یابد اما احساس خستگی می‌تواند برای یک ماه یا بیشتر با فرد همراه باشد.

درمان ‌های خاص به نوع و شدت ذات‌الریه، سن و سلامت عمومی شما بستگی دارد. این موارد عبارتند از:

آنتی بیوتیک ها: این دارو ها برای درمان ذات الریه باکتریایی استفاده می شوند. شناسایی نوع باکتری عامل ذات الریه و انتخاب بهترین آنتی بیوتیک برای درمان آن ممکن است زمان ببرد. اگر علائم شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک دیگری را تجویز کند.
دارو های کاهش سرفه: این دارو ها ممکن است برای آرام کردن سرفه ها تجویز شوند تا بتوانید به راحتی استراحت کنید. از آن جایی که سرفه به شل شدن و حرکت مایع از ریه ‌ها کمک می‌کند، بهتر است سرفه ها به طور کامل از بین نروند. علاوه بر این، باید بدانید که مطالعات بسیار کمی به این موضوع پرداخته اند که آیا دارو های سرفه بدون نسخه، سرفه های ناشی از ذات‌الریه را کاهش می دهند یا خیر. اگر می خواهید از یکی از این دارو ها استفاده کنید، کمترین دوزی را که به شما اجازه استراحت می دهد، مصرف کنید.
کاهش دهنده های تب/تسکین دهنده های درد: در صورت نیاز ممکن است این دارو ها را برای کاهش تب و درد مصرف کنید. این دارو ها شامل آسپرین، ایبوپروفن (Advil, Motrin IB) و استامینوفن است.

ذات الریه (Pneumonia) در مقابل برونشیت (bronchitis)

ذات‌الریه و برونشیت دو بیماری متفاوت هستند. ذات الریه التهاب کیسه های هوایی در ریه های شما است. برونشیت التهاب لوله های نایژه ای است. این مجاری لوله هایی هستند که از نای شما به ریه های شما منتهی می شوند.

عفونت ها باعث ذات الریه و برونشیت حاد می شوند. علاوه بر این، برونشیت مزمن یا کرونیک (chronic) می تواند در اثر استنشاق آلاینده هایی مانند دود سیگار ایجاد شود.

عفونت ویروسی یا باکتریایی می تواند منجر به برونشیت حاد شود. اگر این بیماری درمان نشود، می تواند به ذات‌الریه تبدیل شود. گاهی اوقات تشخیص این که آیا برونشیت به ذات الریه تبدیل شده است، دشوار می باشد زیرا علائم برونشیت و ذات‌الریه بسیار شبیه هستند.

اگر به برونشیت مبتلا شدید، رسیدگی سریع و درمان آن برای جلوگیری از ابتلا به ذات الریه مهم است.

متخصصان ذات ‌الریه تخمین می‌زنند که سالانه 120 میلیون کودک در سراسر جهان به ذات الریه مبتلا می شوند.

علل ابتلا به ذات‌الریه در دوران کودکی می تواند بسته به سن متفاوت باشد. به عنوان مثال، ذات‌الریه ناشی از ویروس های تنفسی، استرپتوکوک پنومونیه و هموفیلوس آنفلوآنزا در کودکان زیر 5 سال شایع تر است.

ذات‌الریه ناشی از مایکوپلاسما پنومونیه اغلب در کودکان 5 تا 13 ساله مشاهده می شود. مایکوپلاسما پنومونیه یکی از علل walking pneumonia است. این، نوع خفیفی از ذات الریه است.

اگر موارد زیر را در کودک خود مشاهده کردید، به پزشک اطفال مراجعه کنید:

کودک در تنفس مشکل دارد.
کودک کمبود انرژی دارد.
اشتهای کودک تغییر کرده است.

ذات‌الریه می تواند به سرعت خطرناک شود، به ویژه در کودکان خردسال.

آیا ذات‌الریه قابل درمان است؟

انواع مختلفی از عوامل عفونی باعث ذات الریه می شوند. با تشخیص، رسیدگی و درمان مناسب، بسیاری از موارد ذات‌الریه را می توان بدون عارضه از بین برد.

برای عفونت های باکتریایی، قطع زودهنگام آنتی بیوتیک می تواند باعث شود که عفونت به طور کامل از بین نرود. این بدان معنی است که ذات‌الریه شما ممکن است دوباره عود کند. قطع زودهنگام آنتی بیوتیک نیز می تواند به مقاومت آنتی بیوتیکی منجر شود. درمان عفونت های مقاوم به آنتی بیوتیک دشوار تر است.

ذات‌الریه ویروسی اغلب در یک تا سه هفته با درمان خانگی برطرف می شود. در برخی موارد ممکن است به دارو های ضد ویروسی نیاز داشته باشید. داروهای ضد قارچ، ذات‌الریه قارچی را درمان می ‌کنند و ممکن است نیاز به درمان طولانی‌ تری نیز داشته باشند.

ذات‌الریه در زمان بارداری

ذات الریه ای که در دوران بارداری رخ می دهد، ذات الریه مادری (maternal pneumonia) نامیده می شود. زنان باردار بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری هایی مانند ذات‌الریه هستند. این پدیده به دلیل سرکوب طبیعی سیستم ایمنی رخ می دهد که در دوران بارداری اتفاق می افتد.

علائم ذات الریه در سه ماهگی متفاوت نیست. با این حال، ممکن است بعداً به دلیل سایر ناراحتی ‌هایی که ممکن است با آن‌ها مواجه شوید، این علائم دوباره در شما ظاهر شوند.

اگر باردار هستید، به محض شروع علائم ذات الریه با پزشک خود تماس بگیرید. ذات‌الریه مادری می تواند منجر به عوارض مختلفی مانند زایمان زودرس و وزن کم نوزاد هنگام تولد شود.

همچنین بخوانید:

منبع
مترجم: فاطمه فریادرس

از این مطلب چقدر راضی بودید؟

روی ستاره کلیک کنید تا نظرتون ثبت بشه