صرع (Epilepsy) 

 

بررسی اجمالی

صرع (Epilepsy) یک ​​اختلال سیستم عصبی مرکزی (neurological) است که در آن فعالیت مغز غیر طبیعی شده و باعث تشنج یا حالت هایی از رفتار های غیرعادی، احساسات و گاهی از دست دادن هوشیاری می شود.

هر کسی ممکن است به صرع مبتلا شود. صرع هم مردان و هم زنان را از هر نژاد، پیشینه قومی و سنی مبتلا می کند.

علائم تشنج می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی از افراد مبتلا به صرع به سادگی و فقط برای چند ثانیه در طول تشنج خیره می شوند. در حالی که برخی دیگر به طور مکرر دست ها یا پا های خود را تکان می دهند. داشتن تنها یک تشنج به این معنی نیست که شما صرع دارید. معمولاً حداقل دو تشنج بدون محرک شناخته شده (تشنج های غیر قابل تحریک و برانگیختن) که حداقل با فاصله 24 ساعت از هم اتفاق بیافتند برای تشخیص صرع مورد نیاز است.

درمان با دارو یا گاهی اوقات جراحی می تواند تشنج را برای اکثر افراد مبتلا به صرع کنترل کند. برخی از افراد برای کنترل تشنج نیاز به درمان مادام العمر دارند اما در برخی دیگر، تشنج در نهایت از بین می رود. برخی از کودکان مبتلا به صرع ممکن است با افزایش سن این بیماری را شکست داده و از آن پیشی بگیرند.

در اینجا تعدادی عدد کلیدی برای صحبت در مورد این بیماری وجود دارد!

• 65 میلیون: تعداد افراد مبتلا به صرع در سراسر جهان.
• 4 میلیون: تعداد افرادی که در ایالات متحده به صرع مبتلا هستند.
• 470000: تعداد کودکان مبتلا به صرع در ایالات متحده.
• از هر 26 نفر در ایالات متحده 1 نفر در طول زندگی خود به صرع مبتلا می شود.
• بین 4 تا 10 از هر 1000 نفر: تعداد افرادی روی زمین که در هر دوره زمانی با تشنج فعال زندگی می کنند.
• 50000: تعداد موارد جدید صرع در ایالات متحده در هر سال
• یک سوم: تعداد افراد مبتلا به صرع که با تشنج های غیرقابل کنترل زندگی می کنند زیرا هیچ درمان در دسترسی برای آن ها کاربردی نمی باشد.
• 6 از 10: تعداد افراد مبتلا به صرع که علت بیماری آن ها هنوز ناشناخته است.

 

علائم

از آنجایی که صرع در اثر فعالیت غیرطبیعی در مغز ایجاد می شود، تشنج می تواند بر هر فرآیندی که کوردینیت های (coordinate) مغز شما آن را انجام می دهند، تأثیر بگذارد. علائم و نشانه های تشنج ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• گیجی موقت
• خیره شدن
• سفت شدن عضلات
• حرکات پرشی غیر قابل کنترل بازو ها و پا ها
• از دست دادن هوشیاری یا آگاهی
• علائم روانی مانند ترس، اضطراب یا deja vu (احساس عجیبی که فرد حس می کند چیزی را تجربه کرده در صورتی که می داند هرگز آن را تجربه نکرده است.)

علائم بسته به نوع تشنج متفاوت است. در بیشتر موارد، فرد مبتلا به صرع هر بار به همان نوع تشنج قبلی مبتلا می شود، بنابراین علائم از دوره ای به دوره ای دیگر مشابه خواهد بود.

پزشکان معمولاً تشنج ها را بر اساس نحوه و مکان شروع فعالیت غیرطبیعی مغز به دو دسته کانونی یا فوکال (Focal) و گسترده یا جنرال (General) طبقه بندی می کنند.

تشنج کانونی (Focal)

هنگامی که تشنج ناشی از فعالیت غیر طبیعی فقط در یک ناحیه از مغز شما رخ دهد، به آن ها تشنج کانونی می گویند. این تشنج ها به دو دسته تقسیم می شوند:

• تشنج کانونی بدون از دست دادن هوشیاری: این تشنج ها که زمانی تشنج جزئی ساده (simple partial seizures) نامیده می شدند، باعث از دست دادن هوشیاری نمی شوند. آن ها ممکن است احساسات یا نحوه به نظر رسیدن اشیا، بو، احساسات، مزه یا صدا را تغییر دهند. برخی افراد deja vu را تجربه می کنند. این نوع تشنج همچنین ممکن است منجر به تکان دادن غیرارادی یکی از اعضای بدن مانند بازو یا پا و علائم حسی خود به خودی مانند سوزن سوزن شدن، سرگیجه و دیدن چراغ های چشمک زن شود.
• تشنج کانونی با اختلال در هوشیاری: این تشنج ها که زمانی تشنج های جزئی پیچیده (complex partial seizures) نامیده می شوند، شامل تغییر یا از دست دادن هوشیاری یا آگاهی هستند. این نوع تشنج ممکن است مانند در رویا بودن به نظر برسد. در طول تشنج کانونی با اختلال در هوشیاری، ممکن است به نقطه‌ای خیره شده و به طور معمولی و عادی به محیط خود واکنش نشان ندهید یا مرتکب تکرار حرکاتی مانند مالش دست، جویدن، بلعیدن یا راه رفتن به صورت دایره ای شوید.

علائم تشنج کانونی ممکن است با سایر اختلالات عصبی مانند میگرن، نارکولپسی (narcolepsy) – یک اختلال عصبی مزمن که بر توانایی مغز برای کنترل چرخه خواب و بیداری تاثیر می گذارد – یا بیماری روانی اشتباه گرفته شود. برای تشخیص صرع از سایر اختلالات به معاینه و آزمایش کامل نیاز است.

تشنج گسترده (General)

تشنج هایی که به نظر می رسد تمام نواحی مغز را درگیر می کنند، تشنج گسترده نامیده می شوند. شش نوع تشنج گسترده وجود دارد.

• تشنج ابسنس (Absence): که قبلا به عنوان تشنج پتیت مال (petit mal) شناخته می شد، معمولا در کودکان رخ می دهد. این نوع تشنج ها با خیره شدن به فضا همراه با حرکات ظریف بدن مانند پلک زدن یا ضربه زدن به لب مشخص می شوند و فقط بین 5 تا 10 ثانیه طول می کشند. این تشنج‌ ها ممکن است به ‌صورت خوشه‌ای رخ دهند. اغلب 100 بار در روز اتفاق افتاده و باعث از دست دادن هوشیاری به طور مختصر می‌شوند.
• تشنج تونیک (Tonic): تشنج تونیک باعث سفت شدن ماهیچه ها می شود و ممکن است بر هوشیاری نیز تأثیر بگذارد. این تشنج ها معمولاً عضلات پشت بدن، بازو ها و پا های شما را تحت تأثیر قرار داده و می توانند باعث زمین خوردن شما شوند.
• تشنج آتونیک (Atonic): تشنج آتونیک که به عنوان تشنج قطره ای نیز شناخته می شود، باعث از دست رفتن کنترل عضلات می شود. از آن جایی که این تشنج اغلب پا ها را تحت تاثیر قرار می دهد، عموماً باعث می شود که شما به طور ناگهانی غش کرده یا زمین بخورید.
• تشنج کلونیک (Clonic): تشنج کلونیک با حرکات مکرر یا ریتمیک و پرشی عضلانی همراه است. این تشنج ها معمولاً گردن، صورت و بازو ها را درگیر می کنند.
• تشنج میوکلونیک (Myoclonic): تشنج‌ های میوکلونیک معمولاً به صورت پرش یا تکان ‌های ناگهانی ظاهر می ‌شوند و معمولاً قسمت های بالایی بدن، بازوها و پا‌ها را درگیر می‌ کنند.
• تشنج تونیک-کلونیک (Tonic-clonic): تشنج های تونیک-کلونیک که قبلاً به عنوان تشنج گراند مال (grand mal) شناخته می شدند، دراماتیک (نمایشی) ترین نوع تشنج صرع هستند. آن ها می توانند باعث از دست دادن ناگهانی هوشیاری و سفت شدن بدن، انقباض و لرزش شوند. این نوع تشنج ها گاهی اوقات باعث از دست دادن کنترل مثانه یا گاز گرفتن زبان نیز می شوند.

علل

صرع در حدود نیمی از افراد مبتلا به این عارضه هیچ علت مشخصی ندارد. در نیمی دیگر افراد، این وضعیت ممکن است به عوامل مختلفی وابسته باشد، از جمله:

• اثرات ژنتیکی: برخی از انواع صرع که بر اساس نوع تشنجی که تجربه می کنید یا بخشی از مغز که تحت تاثیر قرار می گیرد، طبقه بندی می شوند، در افراد یک خانواده دیده می شوند. در این موارد، این احتمال وجود دارد که یک اثر ژنتیکی وجود داشته باشد.

محققان برخی از انواع صرع را با ژن های خاصی مرتبط می دانند اما برای بیشتر افراد، ژن ها تنها بخشی از علت صرع را توجیه می کنند. برخی از ژن ها ممکن است فرد را نسبت به شرایط محیطی که باعث تشنج می شود، حساس تر کنند.

• ضربه به سر: ضربه به سر در اثر تصادف اتومبیل یا سایر آسیب های تروماتیک می تواند باعث صرع شود.
• ناهنجاری های مغزی: ناهنجاری‌ های مغزی، از جمله تومور های مغزی یا ناهنجاری‌ های عروقی مانند ناهنجاری ‌های شریانی وریدی (AVMs) و ناهنجاری ‌های کاورنوس (cavernous)، می‌توانند باعث صرع شوند. سکته مغزی علت اصلی صرع در بزرگسالان بالای 35 سال است.
• عفونت ها: مننژیت، HIV، آنسفالیت ویروسی و برخی عفونت های انگلی می توانند باعث صرع شوند.
• آسیب های قبل از تولد: قبل از تولد، نوزادان به آسیب مغزی حساس هستند که می تواند ناشی از عوامل متعددی مانند عفونت در مادر، تغذیه نامناسب یا کمبود اکسیژن باشد. این آسیب های مغزی می توانند منجر به صرع یا فلج مغزی شود.
• اختلالات رشد: گاهی اوقات صرع می تواند با انواع اختلالات رشد مانند اوتیسم همراه باشد.

آیا صرع ارثی است؟

ممکن است 500 ژن مرتبط با صرع وجود داشته باشد. ژنتیک همچنین می توند یک حد آستانه تشنج طبیعی را نیز برای شما مشخص کند. اگر آستانه تشنج پایینی را به ارث ببرید، در برابر محرک ‌های تشنج زا آسیب‌پذیر تر هستید. آستانه بالاتر به این معنی است که شما کمتر دچار تشنج می شوید.

صرع گاهی در افراد یک خانواده دیده می شود. با این حال، خطر ارثی بودن این بیماری نسبتاً کم است. اکثر والدین مبتلا به صرع، فرزندان مبتلا به صرع و بیمار ندارند.

به طور کلی، خطر ابتلا به صرع در سن 20 سالگی حدود 1 درصد یا از هر 100 نفر یک نفر است. اگر والدینی دارید که به دلیل ژنتیکی مبتلا به صرع هستند، خطر ابتلا شما به این بیماری بین 2 تا 5 درصد افزایش می یابد.

اگر والدین شما به دلیل دیگری مانند سکته مغزی یا آسیب مغزی به صرع مبتلا شده اند، شانس شما برای ابتلا به صرع تغییری نمی کند.

برخی از شرایط نادر، مانند توبروس اسکلروزیس (tuberous sclerosis) و نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis)، می توانند باعث تشنج شوند. این ها حالاتی هستند که می توانند در افراد یک خانواده وجود داشته و رخ دهند.

صرع بر توانایی باروری و بچه دار شدن شما تأثیر نمی گذارد. اما برخی از داروهای صرع می توانند بر جنین شما تأثیر بگذارند. مصرف دارو های خود را قطع نکنید اما قبل از باردار شدن یا به محض اطلاع از بارداری با پزشک خود در این باره مشورت کنید.

اگر مبتلا به صرع هستید و نگران تشکیل خانواده می باشید، با یک مشاور ژنتیک صحبت کنید.

عوامل خطرساز

عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند:

• سن: شروع صرع در کودکان و افراد مسن بیشتر شایع است اما این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد.
• سابقه خانوادگی: اگر سابقه خانوادگی صرع دارید، ممکن است در معرض افزایش خطر ابتلا به تشنج باشید.
• جراحت و آسیب سر: آسیب به سر علت برخی از موارد صرع است. شما می توانید با بستن کمربند ایمنی در حین رانندگی در اتومبیل و با استفاده از کلاه ایمنی هنگام دوچرخه سواری، اسکی، موتور سواری یا شرکت در فعالیت های دیگر با ریسک بالای آسیب به سر، این خطر را برای خود کاهش دهید.
• سکته مغزی و سایر بیماری های عروقی: سکته مغزی و سایر بیماری های عروق خونی (vascular) می تواند منجر به آسیب مغزی و در نهایت منجر به صرع شود. شما می توانید برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری ها اقداماتی انجام دهید. از جمله محدود کردن مصرف الکل، پرهیز از سیگار کشیدن، مصرف یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم.
• زوال عقل (Dementia): زوال عقل می تواند خطر ابتلا به صرع را در افراد مسن افزایش دهد.
• عفونت های مغزی: عفونت هایی مانند مننژیت که باعث التهاب در مغز یا نخاع می شوند، می توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند.
• تشنج در دوران کودکی: تب بالا در دوران کودکی گاهی اوقات می تواند با تشنج همراه باشد. کودکانی که به دلیل تب بالا دچار تشنج می شوند، معمولاً به صرع مبتلا نمی شوند. خطر ابتلا به صرع در صورتی افزایش می‌یابد که کودک تشنج های طولانی مدت همراه با تب، بیماری دیگر مربوط به سیستم عصبی یا سابقه خانوادگی صرع داشته باشد.

عوارض

داشتن تشنج در زمان های خاصی می تواند منجر به شرایطی شود که برای خود فرد یا دیگران خطرناک است.

• افتادن: اگر در حین تشنج زمین بخورید، ممکن است سر خود را زخمی کرده یا استخوانی از بدنتان را بشکنید.
• غرق شدن: اگر صرع دارید، ۱۳ تا ۱۹ برابر بیشتر از بقیه افراد در هنگام شنا یا حمام کردن غرق می شوید زیرا احتمال تشنج در آب وجود دارد.
• تصادفات خودرویی: تشنجی که باعث از دست دادن هوشیاری یا کنترل می شود – اگر در حال رانندگی با ماشین یا کار با تجهیزات دیگر هستید – می تواند خطرناک باشد.

بسیاری از ایالت ‌های آمریکا محدودیت‌ هایی را در رابطه با توانایی راننده برای کنترل تشنج در خصوص دریافت گواهینامه رانندگی دارند و حداقل زمانی که راننده دچار تشنج نشده است، از ماه‌ ها تا سال‌ ها، قبل از اجازه دادن به وی برای رانندگی تعیین می‌کنند.

• عوارض بارداری: تشنج در دوران بارداری هم برای مادر و هم برای جنین خطراتی دارد و برخی از دارو های ضد صرع خطر نقص مادرزادی را نیز افزایش می دهند. اگر به صرع مبتلا هستید و قصد باردار شدن را دارید، هنگام برنامه ریزی برای بارداری با پزشک خود صحبت کنید.

اکثر زنان مبتلا به صرع می توانند باردار شوند و بچه های سالمی داشته باشند. شما باید در طول بارداری به دقت تحت نظر بوده و حتی نیاز به تنظیم دارو های خود نیز داشته باشید. بسیار مهم است که برای برنامه ریزی کردن در رابطه با بارداری با پزشک خود همکاری کنید.

• مسائل مربوط به سلامت عاطفی: افراد مبتلا به صرع بیشتر در معرض مشکلات روانی به ویژه افسردگی، اضطراب و افکار و رفتار های خودکشی گرایانه هستند. این مشکلات ممکن است در نتیجه مشکلات ناشی از کنار آمدن با خود بیماری و همچنین عوارض جانبی دارو باشد اما حتی افراد مبتلا به صرع کنترل شده نیز در معرض افزایش خطر ابتلا به این موارد هستند.

سایر عوارض تهدید کننده حیات صرع غیر معمول هستند اما ممکن است رخ دهند، مانند:

• وضعیت صرعی (Status epilepticus): این وضعیت زمانی رخ می دهد که شما در حالت فعالیت تشنجی مداوم که بیش از پنج دقیقه طول می کشد بمانید یا تشنج های رایج مکرری داشته باشید، بدون اینکه بین آن ها هوشیاری کامل خود را به دست آورید. افراد مبتلا به وضعیت صرعی در معرض خطر آسیب دائمی مغز و مرگ هستند.
• مرگ غیر منتظره ناگهانی در صرع (SUDEP): افراد مبتلا به صرع در معرض خطر کمی از مرگ ناگهانی و غیر منتظره هستند. علت این پدیده ناشناخته است اما برخی تحقیقات نشان می دهند که علت می تواند بروز بیماری های قلبی یا تنفسی باشد.

افراد مبتلا به تشنج های تونیک-کلونیک مکرر یا افرادی که تشنج آن ها با دارو کنترل نمی شود ممکن است در معرض خطر SUDEP باشند. به طور کلی، حدود 1٪ از افراد مبتلا به صرع در اثر SUDEP می میرند. این پدیده در افرادی که به صرع شدید که به درمان پاسخ نمی‌دهند مبتلا هستند، شایع‌تر است.

تشخیص

برای تشخیص علت وضعیت ایجاد شده برای شما، پزشک علائم و سابقه پزشکی شما را بررسی می کند. او ممکن است آزمایش های متعددی را برای تشخیص صرع و تعیین علت تشنج تجویز کند. نحوه بررسی و آزمایشات شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه عصبی: پزشک ممکن است رفتار، توانایی ‌های حرکتی، عملکرد ذهنی و سایر زمینه‌ های توانمندی شما را آزمایش کند تا وضعیت شما را تشخیص داده و نوع صرع شما را تعیین کند.
• آزمایش خون: پزشک ممکن است برای بررسی علائم عفونت، شرایط ژنتیکی یا سایر شرایطی که ممکن است با تشنج همراه باشد، نمونه خون از شما بگیرد.

پزشک شما همچنین ممکن است آزمایش هایی را برای تشخیص ناهنجاری های مغزی پیشنهاد دهد؛ مانند:

• الکتروانسفالوگرام(EEG) : این روش رایج ترین آزمایشی است که برای تشخیص صرع استفاده می شود. در این آزمایش، الکترودها با ماده یا کلاه خمیر مانندی به پوست سر شما متصل می شوند. الکترود ها فعالیت الکتریکی مغز شما را ثبت می کنند.

اگر صرع دارید، داشتن تغییراتی در الگوی طبیعی امواج مغزی شما شایع است، حتی در زمانی که تشنج ندارید. پزشک شما ممکن است هنگام انجام EEG در حالی که بیدار بوده یا در خواب هستید، برای ضبط هرگونه تشنجی که تجربه می کنید، شما را از طریق ویدئو تحت نظر داشته باشد. ثبت تشنج ممکن است به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که شما چه نوع تشنجی دارید یا سایر تشخیص های احتمالی داده شده را رد کند.

این آزمایش ممکن است در مطب پزشک یا بیمارستان انجام شود. در صورت لزوم، ممکن است یک EEG سرپایی نیز داشته باشید که در خانه آن را به تن کنید تا EEG فعالیت تشنجی را در طی چند روز ثبت کند.

پزشک حتی ممکن است به شما دستور دهد که قبل از آزمایش کاری را انجام دهید که باعث تشنج می شود، مانند: کم خوابی.

EEG• با چگالی بالا: در یک نوع آزمایشEEG، پزشک ممکن است  EEGبا چگالی بالا را توصیه کند، که الکترودها را در فاصله ی نزدیک ‌تری از EEG معمولی قرار می‌دهند – حدود نیم سانتی ‌متر فاصله از هم. EEG با چگالی بالا ممکن است به پزشک شما کمک کند تا با دقت بیشتری تعیین کند که کدام مناطق مغز شما تحت تأثیر تشنج هستند.

• اسکن توموگرافی کامپیوتری(CT) : سی تی اسکن از اشعه ایکس برای به دست آوردن تصاویر مقطعی از مغز شما استفاده می کند. سی تی اسکن می تواند ناهنجاری هایی که در ساختار مغز شما ممکن است باعث تشنج شود، مانند تومور ها، خونریزی و کیست ها نشان دهد.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی(MRI) : MRI از آهنربا های قدرتمند و امواج رادیویی برای ایجاد تصویر دقیقی از مغز شما استفاده می کند. پزشک شما ممکن است بتواند ضایعات یا ناهنجاری هایی که در مغز شما منجر به تشنج می شوند را تشخیص دهد.

MRI• عملکردی(fMRI) : MRI عملکردی تغییرات جریان خون را که هنگام کار کردن بخش‌ های خاصی از مغز رخ می‌دهد، اندازه‌ گیری می‌کند. پزشکان ممکن است قبل از جراحی از fMRI برای شناسایی مکان‌ های دقیق اختصاص یافته برای عملکرد های حیاتی مانند گفتار و حرکت استفاده کنند تا جراحان بتوانند از آسیب رساندن به آن مکان ‌ها در حین عمل جلوگیری کنند.

• توموگرافی گسیل پوزیترون(PET) : اسکن PET از تزریق وریدی مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می کند تا به تجسم فعالیت متابولیک مغز و تشخیص ناهنجاری ها کمک کند. مناطقی از مغز با متابولیسم پایین ممکن است نشان دهنده محل وقوع تشنج باشد.
• توموگرافی کامپیوتری گسیل تک فوتون (SPECT): این نوع آزمایش عمدتاً در صورتی استفاده می‌شود که MRI و EEG انجام داده باشید و محل منشا گرفتن تشنج در مغز شما مشخص نشده باشد.

آزمایش SPECT از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کند که به داخل ورید تزریق می‌شود تا یک نقشه دقیق و سه بعدی از فعالیت جریان خون در مغز شما در طول تشنج ایجاد کند. نواحی با جریان خون بالاتر از حد طبیعی در طول تشنج ممکن است نشان دهنده محل وقوع تشنج باشند.

پزشکان همچنین ممکن است نوعی آزمایش SPECT به نامSISCOM

(subtraction ictal SPECT coregistered to MRI) را انجام دهند که ممکن است با مطابقت دادن نتایج SPECT با MRI مغز بیمار، نتایج دقیق‌ تری ارائه دهد.

• تست های Neuropsychological: در این آزمایش ها، پزشکان مهارت های تفکر، حافظه و گفتار شما را ارزیابی می کنند. نتایج این آزمایش به پزشکان کمک می کند تا تعیین کنند کدام مناطق مغز شما تحت تأثیر قرار گرفته است.

همراه با نتایج آزمایش شما، پزشک ممکن است از ترکیبی از تکنیک های تجزیه و تحلیل برای کمک به تعیین محل دقیق شروع تشنج مغزی استفاده کند.

• نقشه برداری پارامتریک آماری(SPM) : SPM روشی برای مقایسه مناطقی از مغز فرد بیمار با مغز طبیعی است که جریان خون در طول تشنج در آن ها افزایش یافته است. این روش می تواند به پزشکان ایده دهد که بفهمند تشنج از کجا شروع می شود.
• تصویربرداری منبع الکتریکی(ESI) : ESI تکنیکی است که داده‌های EEG را گرفته و روی MRI مغز فرد القا می کند تا به پزشکان نشان دهد که تشنج در کجا در حال وقوع است.
• مگنتوآنسفالوگرافی(MEG) : MEG میدان های مغناطیسی تولید شده توسط فعالیت مغز را اندازه گیری می کند تا مناطق بالقوه شروع تشنج را شناسایی کرده و تشخیص دهد.

تشخیص دقیق نوع تشنج فرد و محل شروع تشنج، بهترین شانس را برای یافتن یک درمان موثر به فرد می دهد.

صرع (Epilepsy)  چگونه درمان می شود؟

اکثر افراد می توانند صرع را مدیریت و کنترل کنند. برنامه درمانی شما بر اساس شدت علائم، سلامتی و میزان جوابدهی شما به درمان خواهد بود.

برخی از گزینه های درمانی عبارتند از:

• دارو های ضد صرع (anticonvulsant, antiseizure): این دارو ها می توانند تعداد تشنج های شما را کاهش دهند و همچنین در برخی افراد تشنج را از بین ببرند. برای مؤثر بودن دارو باید آن ها را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف کرد.
• محرک عصب واگز (Vagus): این دستگاه از طریق جراحی، زیر پوست روی قفسه سینه قرار می گیرد و عصبی را که از گردن شما عبور می کند به صورت الکتریکی تحریک می کند. این روش می تواند به جلوگیری از ایجاد تشنج کمک کند.
• رژیم غذایی کتوژنیک (Ketogenic): بیش از نیمی از افرادی که به دارو ها پاسخ نمی دهند از این رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات سود می برند.
• جراحی مغز: ناحیه ای از مغز که باعث ایجاد تشنج می شود را می توان برداشت و یا تغییر داد.

تحقیقات در مورد درمان های جدید ادامه دارد. یکی از درمان هایی که ممکن است در آینده در دسترس باشد، تحریک عمیق مغز است. این روشی است که در آن الکترود ها در مغز شما کاشته شده و سپس یک ژنراتور در قفسه سینه شما کاشته می شود. ژنراتور تکانه های الکتریکی را به مغز می فرستد تا به کاهش تشنج کمک کند.

یکی دیگر از روش های تحقیقاتی، دستگاهی شبیه ضربان ساز است. این دستگاه الگوی فعالیت مغز را بررسی کرده و بار الکتریکی یا دارویی را برای توقف تشنج ارسال می‌کند.

جراحی های کم تر تهاجمی و رادیویی (radiosurgery) نیز در حال بررسی و مطالعه هستند.

دارو های صرع (Epilepsy) 

خط مقدم درمان صرع، داروهای ضد تشنج است. این دارو ها به کاهش دفعات و شدت تشنج کمک می کنند. آن ها نمی توانند تشنجی را که در حال حاضر در حال انجام است متوقف کنند و همچنین نمی توانند درمانی برای صرع باشند.

این دارو ها توسط معده جذب می شوند. سپس جریان خون آن ها را به مغز می رساند. دارو ها انتقال دهنده های عصبی را به گونه ای تحت تأثیر قرار می دهند که فعالیت الکتریکی که منجر به تشنج می شود را کاهش دهند. دارو های ضد تشنج از دستگاه گوارش عبور کرده و از طریق ادرار از بدن خارج شده و دفع می شوند.

داروهای ضد تشنج زیادی در بازار وجود دارد. پزشک شما بسته به نوع تشنج می تواند یک دارو یا ترکیبی از دارو ها را تجویز کند.

داروهای رایج صرع عبارتند از:

• لوتیراستام (Keppra)
• لاموتریژین (Lamictal)
• توپیرامات (Topamax)
• والپروئیک اسید (Depakote)
• کاربامازپین (Tegretol)
• اتوسوکسیماید (Zarontin)

این داروها عموماً به صورت قرص، شربت یا اشکال تزریقی در دسترس هستند و یک یا دو بار در روز مصرف می شوند. شما با کمترین دوز ممکن شروع می‌کنید و تا زمانی که دارو شروع به عمل کردن کند می‌توان مقدار آن را تنظیم کرد. این دارو ها باید به طور مداوم و طبق دستور تجویزی مصرف شوند.

برخی از عوارض جانبی بالقوه داروها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• خستگی
• سرگیجه
• خشکه های پوستی
• هماهنگی ضعیف بخش های مختلف بدن
• مشکلات حافظه

عوارض جانبی نادر اما جدی، شامل افسردگی و التهاب کبد یا سایر اندام ها است.

صرع برای هر فردی متفاوت است اما بیشتر افراد با دارو های ضد تشنج بهبود می یابند. برخی از کودکان مبتلا به صرع به مرور زمان دچار تشنج نمی شوند و می توانند مصرف دارو ها را متوقف کنند.

آیا صرع درمان قطعی دارد؟

هیچ درمان قطعی برای صرع وجود ندارد اما رسیدگی زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی را در وضعیت و سلامت فرد ایجاد کند.

تشنج های کنترل نشده یا طولانی مدت می تواند منجر به آسیب مغزی شود. صرع همچنین خطر مرگ ناگهانی و غیر قابل توجیه را افزایش می دهد.

شرایط را می توان با موفقیت مدیریت کرد. به طور کلی می توان تشنج را با دارو کنترل کرد.

دو نوع جراحی مغز می تواند تشنج را کاهش دهد یا آن را از بین ببرد. یک نوع رزکسیون (resection) نامیده می‌شود. وقتی ناحیه ‌ای از مغز که مسئول تشنج است برای برداشتن خیلی حیاتی یا بزرگ باشد، جراح می‌تواند ارتباط را قطع کند. این امر شامل قطع شدن مسیر عصبی با ایجاد بریدگی در مغز است. با این کار می توان از گسترش تشنج به سایر قسمت های مغز جلوگیری کرد.

تحقیقات اخیر نشان داده اند که 81 درصد از افراد مبتلا به صرع شدید شش ماه پس از این نوع جراحی یا به طور کامل یا به طور تقریبی هیچ تشنجی را تجربه نکردند. پس از 10 سال نیز، 72 درصد افراد هنوز کاملاً یا تقریباً بدون تشنج بودند.

ده ها تحقیقات دیگر در مورد علل، رسیدگی های درمانی و درمان های قطعی بالقوه در رابطه با صرع در حال انجام است.

اگرچه در حال حاضر هیچ درمان قطعی وجود ندارد اما رسیدگی های مناسب می تواند منجر به بهبود چشمگیر وضعیت و کیفیت زندگی این افراد شود.

توصیه های غذایی برای افراد مبتلا به صرع

رژیم کتوژنیک اغلب برای کودکان مبتلا به صرع توصیه می شود. این رژیم کم کربوهیدرات و پر چربی است. رژیم غذایی بدن را مجبور می کند که به جای گلوکز از چربی برای به دست آوردن انرژی استفاده کند، فرآیندی که کتوز (ketosis) نامیده می شود.

رژیم غذایی نیاز به تعادل دقیقی بین چربی ها، کربوهیدرات ها و پروتئین دارد. به همین دلیل است که توصیه می شود در کنار یک متخصص تغذیه یا رژیم درمانی جلو بروید. کودکانی که از این رژیم غذایی استفاده می کنند باید به دقت تحت نظر پزشک باشند.

رژیم کتوژنیک برای همه مفید نیست. اما اگر به درستی دنبال شود، اغلب در کاهش دفعات تشنج موفق است. این رژیم غذایی برای برخی از انواع صرع بهتر از انواع دیگر عمل می کند.

برای نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به صرع، ممکن است رژیم غذایی اصلاح شده اتکینز (Atkins) توصیه شود. این رژیم همچنین سرشار از چربی بوده و شامل مقدار کنترل شده ای از کربوهیدرات است.

حدود نیمی از بزرگسالانی که رژیم اصلاح شده اتکینز را امتحان می کنند تشنج کمتری را تجربه می کنند. نتایج ممکن است به سرعت و در چند ماه مشاهده شود.

از آنجایی که این رژیم ها دارای فیبر کم و چربی زیاد هستند، یبوست یک عارضه جانبی رایج می باشد.

قبل از شروع یک رژیم غذایی جدید با پزشک خود صحبت کنید و مطمئن شوید که مواد مغذی حیاتی را دریافت می کنید. در هر صورت، عدم مصرف غذا های فرآوری شده می تواند به بهبود سلامت شما کمک کند.

صرع و رفتار: آیا ارتباطی وجود دارد؟

کودکان مبتلا به صرع نسبت به سایر کودکان اختلالات یادگیری و رفتاری بیشتری دارند. گاهی اوقات یک ارتباط وجود دارد. اما این اختلالات همیشه ناشی از صرع نیست.

حدود 15 تا 35 درصد از کودکان کم توان ذهنی نیز به صرع مبتلا هستند. اغلب، بیماری های این کودکان از یک علت ناشی می شوند.

برخی از افراد از چند دقیقه تا چند ساعت قبل از تشنج، تغییر در رفتار خود را تجربه می کنند. این پدیده می تواند مربوط به فعالیت غیر طبیعی مغز قبل از تشنج بوده و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بی توجهی
• تحریک پذیری
• بیش فعالی
• پرخاشگری

کودکان مبتلا به صرع ممکن است دچار عدم اطمینان در زندگی خود شوند. احتمال تشنج ناگهانی در مقابل دوستان و همکلاسی ها می تواند استرس زا باشد. این احساسات ممکن است باعث شود که کودک در موقعیت های اجتماعی رفتار کناره گیرانه ای نشان داده و یا از این موقعیت ها دوری کند.

بیشتر بچه ها به مرور زمان یاد می گیرند که خود را با شرایط تطبیق دهند. برای برخی دیگر، اختلال در عملکرد اجتماعی می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. بین 30 تا 70 درصد افراد مبتلا به صرع افسردگی، اضطراب یا هر دو را دارند.

دارو های ضد تشنج نیز می توانند بر رفتار تأثیر بگذارند. تغییر خود دارو یا دوز آن ممکن است کمک کننده باشد.

اختلالات رفتاری باید در طول ویزیت پزشک برطرف شود. نحوه درمان به نوع اختلال بستگی دارد.

همچنین می توانید از درمان های فردی، درمان های خانوادگی یا پیوستن به یک گروه حمایتی که هدفشان کمک کردن به شما است، استفاده کنید.

حقایق و آمار در مورد صرع (Epilepsy)

در سراسر جهان، 65 میلیون نفر به صرع مبتلا هستند. این رقم شامل حدود 3 میلیون نفر در ایالات متحده است. جایی که هر سال 150000 مورد جدید صرع تشخیص داده می شود.

حدود 500 ژن ممکن است به نوعی با صرع مرتبط باشند. برای اکثر افراد، خطر ابتلا به صرع قبل از 20 سالگی حدود 1 درصد است. داشتن والدین مبتلا به صرع ژنتیکی، این خطر را به 2 تا 5 درصد افزایش می دهد.

برای افراد بالای 35 سال، علت اصلی صرع سکته مغزی است. برای 6 نفر از هر 10 نفر، علت تشنج هنوز قابل تشخیص نیست.

بین 15 تا 30 درصد کودکان کم توان ذهنی مبتلا به صرع هستند. بین 30 تا 70 درصد از افرادی که صرع دارند، افسردگی، اضطراب یا هر دو را نیز دارند.

مرگ ناگهانی و بدون دلیل حدود 1 درصد از افراد مبتلا به صرع را به کام مرگ می فرستد.

بین 60 تا 70 درصد افراد مبتلا به صرع، به اولین داروی ضد صرع که امتحان می کنند به طور رضایت بخشی پاسخ می دهند. حدود 50 درصد افراد می توانند پس از گذشت دو تا پنج سال بدون تشنج، مصرف دارو را متوقف کنند.

یک سوم افراد مبتلا به صرع تشنج های غیرقابل کنترلی دارند زیرا راهی برای درمان پیدا نکرده اند. بیش از نیمی از افراد مبتلا به صرع که به دارو پاسخ نمی دهند با رژیم کتوژنیک بهبود می یابند. نیمی از بزرگسالانی که رژیم اصلاح شده اتکینز را امتحان می کنند، دچار تشنج های کمتری می شوند.

مترجم: فاطمه فریادرس