فسفات بافر سالین PBS

فسفات بافر سالین PBS

محلول نمکی بافر فسفات (PBS مخفف شده) یک محلول بافر است که معمولاً در تحقیقات بیولوژیکی استفاده می شود. این یک محلول نمکی بر پایه آب است که حاوی سدیم هیدروژن فسفات، کلرید سدیم و در برخی فرمولاسیون ها، کلرید پتاسیم و دی هیدروژن فسفات پتاسیم است. بافر به ثبات PH کمک می کند. غلظت اسمولاریته و غلظت یونی این محلول با محیط بدن انسان مطابقت دارد (یعنی شرایط ایزوتونیک است.)

کاربرد

PBS کاربردهای زیادی دارد زیرا برای اکثر سلول ها محیطی ایزوتونیک است و سمی نیست. از کاربردهای آن، میتوان به رقت دادن به مواد و شستشوی ظرف سلول اشاره کرد. PBS با EDTA همچنین برای حذف اتصالات سلول های متصل و جمع شده استفاده می شود. طبق تحقیقات انجام شده مشخص شد که PBS یک گزینه قابل قبول برای محیط انتقال ویروسی است خصوصا انتقال و ذخیره ویروس های RNA دار مانند SARS-CoV-2.

آماده سازی

روش های مختلفی برای تهیه محلول های PBS وجود دارد (یکی از آنها محلول نمکی بافر فسفات دولبکو (DPBS) است که دارای ترکیب مشابهی با PBS استاندارد است.) بعضی از فرمولاسیون ها حاوی پتاسیم و منیزیم نیستند، در حالی که فرم های دیگر حاوی کلسیم یا منیزیم هستند (بسته به اینکه از بافر بر روی بافت زنده یا تثبیت شده استفاده می شود یا خیر. نوع فیکس شده به KCl یا MgCl2 نیازی ندارد).

PH  بافرPBS  به طور تقریبی 7.4 است. هنگام ساختن محلول های بافری، روش مناسب این است که همیشه pH را مستقیماً با استفاده از pH متر اندازه گیری کنید. در صورت لزوم، pH را می توان با استفاده از اسید کلریدریک یا هیدروکسید سدیم تنظیم کرد.

PBS همچنین می تواند با استفاده از قرص یا کیسه های بافر PBS تجاری به راحتی تهیه شود.

اگر از این روش در کشت سلولی استفاده شود، محلول را می توان به مقدار کم توزیع کرد و یا توسط اتوکلاو یا فیلتراسیون استریل کرد. فرایند استریل سازی ممکن است بسته به کاربرد آن لازم نباشد. PBS را می توان در دمای اتاق یا در یخچال نگهداری کرد. با این حال، محلول های غلیظ آن، ممکن است هنگام خنک شدن رسوب کنند و باید قبل از استفاده، در دمای اتاق نگهداری شوند تا رسوب آن کاملاً حل شود.