آنژیوادم (Angioedema) چیست؟ علائم، علل، تشخیص و درمان

آلرژی تنها یکی از علت‌های احتمالی زیاد آن است.

آنژیوادم تورم لایه پایینی بافت درست زیر پوست یا غشاهای مخاطی است که در آن مایع به وجود می‌آید و عروق گشاد می‌شوند. این تورم بیشتر روی صورت، زبان، لب‌ها، گلو، بازوها و پاها تأثیر می‌گذارد، اما اگر در گلو، ریه‌ها یا دستگاه گوارش رخ دهد، ممکن است جدی و حتی تهدیدکننده زندگی باشد.

آنژیوادم اغلب به دلیل آلرژی ایجاد می‌شود، اما می‌تواند توسط یک واکنش دارویی غیر آلرژیک، یک عفونت، سرطان، ژنتیک و حتی استرس نیز ایجاد شود. درمان بستگی به عوامل زمینه‌ای دارد، اما ممکن است شامل آنتی‌هیستامین‌ها (Antihistamine)، استروئیدها (Steroid) و اجتناب از محرک‌های شناخته شده باشد.

علائم آنژیوادم

در حالی که این وضعیت ارتباط نزدیکی با کهیر (Urticaria) دارد (زیرا برخی از عوامل زمینه‌ای مشابه دارند)، علائم آن اغلب متفاوت است.

در مقابل، کهیر، اپیدرم و درم را درگیر می‌کند و به صورت برجستگی‌هایی با مرزهای معلوم، مشخص می‌شود.

با آنژیوادم، تورم می‌تواند در عرض چند دقیقه شروع یا در طی چند ساعت ایجاد شود. بسته به علت ممکن است احساس خارش یا سوزش، گزگز یا بی‌حسی در ناحیه متورم پوست وجود داشته باشد.

ورم می‌تواند چندین ساعت یا چند روز ادامه داشته باشد. هنگامی که ورم در نهایت برطرف شود، پوست معمولاً نرمال به نظر می‌رسد و اثری از پوسته پوسته شدن، لایه برداری، جای زخم یا کبودی وجود ندارد.

انواع خاصی از آنژیوادم می‌توانند بسیار جدی‌تر باشند، به خصوص اگر فراتر از اندام‌ها، صورت یا تنه توسعه پیدا کنند. از جمله عوارض آن شامل موارد ذیل می‌باشد:

• آنژیوادم دستگاه گوارش می‌تواند باعث استفراغ و درد شدید در ناحیه میانی و کم آبی بدن (به دلیل عدم توانایی در نگه داشتن مایعات) شود.
• آنژیوادم ریه می‌تواند باعث خس‌خس سینه، تنگی نفس و انسداد راه هوایی شود.
• و برای حنجره (Voice box) می‌تواند منجر به خفگی و مرگ شود.

علل آنژیوادم

از یک نمای وسیع، آنژیوادم به دلیل پاسخ غیرطبیعی سیستم ایمنی ایجاد می‌شود که در آن مواد شیمیایی به نام هیستامین (Histamine) یا برادی‌کینین‌ها (Bradykinin) در جریان خون آزاد می‌شوند.

هیستامین که بخشی از دفاع ایمنی را تشکیل می‌دهد، باعث گشاد شدن رگ‌های خونی می‌شود تا سلول‌های ایمنی به محل آسیب نزدیک‌تر شوند. برادی‌کینین‌ها نیز باعث گشاد شدن رگ‌های خونی می‌شوند، اما این کار را برای تنظیم کارکردهای بدن مانند فشار خون و تنفس انجام می‌دهند. هنگامی که این ترکیبات به طور غیر طبیعی آزاد شوند (چه به تنهایی یا با هم)، می‌توانند تورمی را ایجاد کنند که ما آن را آنژیوادم می‌شناسیم.

ارثی (Hereditary Angioedema (HAE))

آنژیوادم ارثی معمولاً یک اختلال اتوزومال (Autosomal) غالب است، به این معنی که شما می‌توانید ژن مشکل‌ساز را فقط از یکی از والدین به ارث ببرید. جهش‌های ژنی معمولاً منجر به تولید بیش از حد برادی‌کینین‌ها می‌شوند و می‌توانند بر تمام سیستم‌های اندامی از جمله پوست، ریه‌ها، قلب و دستگاه گوارش تأثیر بگذارند.

در حالی که HAE می‌تواند توسط استرس یا آسیب ایجاد شود، اکثر حملات هیچ علت شناخته شده‌ای ندارند. وقوع مجدد شایع است و می‌تواند بین دو تا پنج روز طول بکشد. مهارکننده‌های ACE و داروهای پیشگیری از بارداری مبتنی بر استروژن (Estrogen)، که هر دو می‌توانند بر سطح برادی‌کینین تأثیر بگذارند، به عنوان عامل افزایش دفعات و شدت حملات شناخته شده‌اند.

HAE نادر است و فقط در یکی از 50000 نفر رخ می‌دهد، و اغلب زمانی مورد شک واقع می‌شود که آنتی‌هیستامین‌ها یا کورتیکواستروئیدها (Corticosteroid) نتوانند علائم را تسکین دهند.

تشخیص

آنژیوادم اغلب بر اساس ظاهر بالینی آن و بررسی تاریخچه پزشکی و علائم همراه آن قابل تشخیص است.

اگر مشکوک به داشتن آلرژی باشید، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است به شما پیشنهاد کند که آزمایش آلرژی را برای شناسایی عامل ایجاد کننده (آلرژن (Allergen)) انجام دهید. این آزمایشات ممکن است شامل تست اسکین پریک (Skin prick test) (که در آن مقدار کمی از یک آلرژن مشکوک به زیر پوست تزریق می‌شود)، پچ تست (Patch test) (با استفاده از پچ چسبنده آغشته به ماده حساسیت‌زا)، یا آزمایش خون برای بررسی اینکه آیا آنتی‌بادی‌های آلرژیک در خون شما وجود دارد یا خیر، باشند.

همچنین می‌توان از آزمایش خون برای تشخیص HAE استفاده کرد. اگر همه علل دیگر آنژیوادم حذف شده باشند، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد سطح ماده‌ای به نام مهارکننده استراز C1 (C1 esterase inhibitor) را که برادی‌کینین‌ها را تنظیم می‌کند، در خون شما بررسی کند. افراد مبتلا به HAE کمتر قادر به تولید این پروتئین هستند، بنابراین سطح پایین مهارکننده استراز C1، نشانه‌ای قوی از این نوع آنژیوادم در نظر گرفته می‌شود.

درمان آنژیوادم

یکی از بهترین راه‌ها برای جلوگیری از حملات آینده، اجتناب از هرگونه محرک شناخته شده است. اگر این امر قابل دستیابی نباشد، درمان بر روی تعدیل پاسخ ایمنی برای کاهش سطوح هیستامین یا برادی‌کینین در خون شما متمرکز خواهد شد.

از جمله گزینه‌ها برای درمان شامل موارد ذیل می‌باشد:

• آنتی‌هیستامین‌های خوراکی معمولاً برای درمان آنژیوادم مرتبط با آلرژی تجویز می‌شوند.
• بسته به علت، برخی موارد آلرژی ممکن است به خوبی به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پاسخ دهند. پردنیزون (Prednisone) یکی از رایج‌ترین گزینه‌های تجویز شده است، اما به دلیل خطر عوارض جانبی تنها برای تسکین کوتاه‌مدت استفاده می‌شود.
• HAE را می‌توان با داروهای کالبیتور (Kalbitor) (اکالانتید (ecalantide)) یا فیرازیر (Firazyr) (کاتیبانت (icatibant)) درمان کرد. کالیبتور آنزیم‌هایی را که تولید برادی‌کینین‌ها را تحریک می‌کنند، مسدود می‌کند، در حالی که فیرازیر از اتصال برادی کینین‌ها به گیرنده‌های سلول‌های هدف جلوگیری می‌کند. تهوع، خستگی، سردرد و اسهال از عوارض جانبی شایع مصرف این داروها هستند.
• افراد مبتلا به HAE همچنین ممکن است با مصرف آندروژن‌ها ((Androgen) هورمون‌های مردانه) مانند متیل‌تستوسترون (Methyltestosterone) و دانازول (Danazol) تسکین پیدا کنند. این آندروژن‌ها با سرکوب سطوح برادی‌کینین موجود در گردش خون عمل می‌کنند. استفاده طولانی مدت می‌تواند اثرات مردانه در زنان (از جمله طاسی با الگوی مردانه و رویش موهای صورت) و بزرگ شدن سینه (ژنیکوماستی (Gynecomastia)) در مردان ایجاد کند.
• آنژیوادم شدید حنجره باید با تزریق اورژانسی اپی‌نفرین (Epinephrine) (آدرنالین (Adrenaline)) درمان شود. افراد مبتلا به آلرژی شدید شناخته شده اغلب در صورت بروز حمله، نیاز به یک تزریق کننده اپی‌نفرین از قبل نصب شده به نام EpiPen دارند.

توصیه

آنژیوادم می‌تواند ناراحت کننده باشد، به خصوص اگر با تورم شدید همراه باشد یا به طور مکرر رخ دهد. حتی اگر علائم قابل مشاهده دیگری وجود نداشته باشد و تورم بیش از چند روز ادامه داشته باشد، باید به پزشک مراجعه کنید.

اگر اعتقاد بر این است که آنژیوادم مرتبط با آلرژی است، اما علت آن را نمی‌دانید، غذاهایی که خورده‌اید یا آلرژن‌های محیطی که ممکن است در معرض آن‌ها بوده باشید را در یک دفتر یادداشت کنید. انجام این کار ممکن است به شما در محدود کردن جستجوی عامل آلرژی و اجتناب از محرک‌های مشکل ساز کمک کند.

از سوی دیگر اگر تورم گلو همراه با مشکل تنفسی از هر نوع ایجاد شد، با اورژانس تماس بگیرید یا از کسی بخواهید که شما را به نزدیکترین اورژانس برساند.

دلایل آنژیوادم

آنژیوادم ورم زیر سطح پوست است و زمانی اتفاق می‌افتد که مایع از رگ‌های خونی به داخل بافت زیرجلدی و غشاهای مخاطی مجاور نشت می‌کند، مانند رگ‌های داخل بینی یا اندام تناسلی.

انواع مختلفی از آنژیوادم وجود دارند که هر کدام دلایل مختلفی دارند. شایع‌ترین این دلایل، واکنش آلرژیک به چیزی در محیط است. برخی داروها، عفونت‌ها و بیماری‌ها نیز می‌توانند باعث آنژیوادم شوند.

برخی از افراد یک بیماری به نام آنژیوادم ارثی (Hereditary angioedema (HAE)) دارند که دارای یک جزء ژنتیکی است.

این بخش به انواع مختلف آنژیوادم و علل آن می‎پردازد و توضیح می‌دهد که هنگام بروز تورم، در بدن چه اتفاقی می‌افتد و همچنین طیف گسترده‌ای از محرک‌های این واکنش را ارائه می‌کند.

آنژیوادم همان کهیر یا ورم کهیر نیست که در آن سطح پوست متورم می‌شود تا بافت زیر آن. البته آنژیوادم می‌تواند همراه با کهیر رخ دهد.

علل شایع

آنژیوادم می‌تواند با قرار گرفتن در معرض مواد مختلف، از آلرژن‌های رایج گرفته تا داروهای تجویزی، ایجاد شود. همچنین می‌تواند نشانه یا عارضه جانبی برخی از بیماری‌ها یا اقدامات پزشکی باشد.

دو نوع آنژیوادم وجود دارد: یکی زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی هیستامین آزاد می‌کند، دیگری زمانی که بدن پپتیدهایی (Peptide) به نام برادی‌کینین (که بسیاری از عملکردهای مهم بدن را تنظیم می‌کنند) آزاد می‌کند.

هیستامینرژیک (Histaminergic)

اغلب اوقات آنژیوادم زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی به اشتباه یک ماده بی‌ضرر را به عنوان یک خطر برای بدن در نظر بگیرد. سیستم ایمنی در دفاع، ماده‌ای شیمیایی به نام هیستامین را در جریان خون آزاد می‌کند.

هیستامین باعث می‌شود مایعات از رگ‌های خونی کوچک به بافت زیرجلدی مجاور نشت کند. به همین دلیل است که این نوع آنژیوادم به عنوان هیستامینرژیک شناخته می‌شود. بیشتر موارد آنژیوادم هیستامینرژیک خارش‌دار و با کهیر نیز همراه است و به ندرت می‌تواند به صورت مجزا رخ دهد.

آلرژن‌ها می‌توانند محرک چنین واکنش‌هایی باشند. شایع‌ترین آلرژن‌های مرتبط با آنژیوادم عبارتند از:

• لاتکس (Latex)
• شوره حیوانات خانگی (ذرات میکروسکوپی پوست که توسط حیوانات با خز یا پر ریخته می‌شود)
• گرده گیاهان
• غذاها – به ویژه لبنیات، تخم مرغ، ماهی و صدف، آجیل درختی، بادام زمینی، سویا و گندم
• گزش یا نیش حشرات
• داروهای خاص

تعداد انگشت شماری از دلایل بروز آنژیوادم هیستامینرژیک که کمتر مشهود هستند، وجود دارد. برخی از افراد وقتی در معرض گرما یا سرمای شدید، نور خورشید یا لرزش (به عنوان مثال، هنگام استفاده از ماشین چمن‌زنی، سوار شدن در یک وسیله نقلیه در مسیری ناهموار، یا حتی هنگام حوله کشیدن بعد از دوش گرفتن) قرار می‌گیرند، تورم را تجربه می‌کنند.

غیر هیستامینرژیک

آنژیوادم غیر هیستامینرژیک، ورمی است که هیستامین را درگیر نمی‎کند. در عوض، این تورم به دلیل آزاد شدن پپتیدهایی به نام برادی‌کینین‌ها ایجاد می‌شود و اغلب به آن آنژیوادم با واسطه برادی‌کینین گفته می‌شود.

این مواد نقش‌های زیادی در بدن دارند. یکی از آن‌ها، گشاد کردن (تعریض) عروق خونی است. این کار در برخی عملکردهای بدن مانند نگه داشتن فشار خون در سطوح طبیعی، مهم است.

اگر برادی‌کینین‌ها در زمانی که نیازی به آن‌ها نیست، آزاد شوند، تأثیرشان بر رگ‌های خونی می‌تواند باعث نشت به بافت‌های اطراف و ایجاد تورم شود. اغلب، پاها، دست‌ها، اندام تناسلی، صورت، لب‌ها، حنجره و دستگاه گوارش (Gastrointestinal (GI)) تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

مهارکننده‌های ACE که فشار خون بالا، حمله قلبی، نارسایی و نفروپاتی (Nephropathy) را درمان می‌کنند، از علل شایع آنژیوادم غیرهیستامینرژیک ناشی از دارو هستند.

گاهی اوقات علت آنژیوادم مشخص نیست، به این معنی که این بیماری “ایدیوپاتیک” (Idiopathic) است. در بیشتر موارد، صورت، دهان و زبان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

ژنتیک

برخی از افرادی که آنژیوادم با واسطه برادی‌کینین را تجربه می‌کنند، دارای یک جهش ژنی هستند که آن‌ها را نسبت به محرک‌ها، حساس می‌کند. این آنژیوادم، آنژیوادم ارثی و یک اختلال اتوزومال غالب (Autosomal dominant) نامیده می‌شود، به این معنی که شما باید ژن مسئول را تنها از یکی از والدین به ارث ببرید.

سه نوع HAE وجود دارد که دو نوع آن به دلیل جهش در ژن SERPING1 ایجاد می‌شود. علت نوع سوم HAE کمتر شناخته شده است، اما تصور می‌شود که بخش کوچکی از این بیماران به HAE ناشی از جهش در ژن F12 مبتلا هستند.

ژنتیک نیز ممکن است در آنژیوادم ارتعاشی (Vibratory angioedema) موثر باشد. کهیر ارتعاشی اتوزومال غالب با جهش در ژن ADGRE2 مرتبط است که به ماست‌سل‌ها (Mast cell) اجازه می‌دهد هیستامین را راحت‌تر آزاد کنند.

HAE نادر است و در یک نفر از هر 50000 نفر رخ می‌دهد و اغلب تنها در صورتی مشکوک به داشتن HAE است که فرد مبتلا به آنژیوادم به آنتی‌هیستامین‌ها پاسخ ندهد یا سابقه خانوادگی آنژیوادم داشته باشد.

توصیه

اگر شما یا شخص دیگری تورم ناگهانی یا علائم آنژیوادم را تجربه کردید، باید تحت مراقبت‌های پزشکی قرار بگیرید. آنژیوادمی که دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار می‌دهد، می‌تواند باعث استفراغ شدید، درد شدید و کم‌آبی بدن شود.

هنگامی که تورم در صورت، دهان، زبان، حنجره یا گلو ایجاد می‌شود، می‌تواند جریان هوا به ریه‌ها را محدود کند که یک وضعیت اورژانسی پزشکی است.

چگونه آنژیوادم تشخیص داده می‌شود

آنژیوادم ممکن است ارثی باشد، اما در بیشتر مواقع اینطور نیست. تست‌های تشخیصی وجود دارند که می‌توانند آنژیوادم ارثی را شناسایی کنند.

آنژیوادم غیر ارثی معمولاً بر اساس ظاهر پوست همراه با سابقه قرار گرفتن در معرض ماده‌ای که می‌تواند باعث ایجاد واکنش آلرژیک شده باشد، تشخیص داده می‌شود. گاهی اوقات آزمایش خون می‌تواند به تشخیص کمک کند، اما نتایج آن تنها مخصوص ناهنجاری‌های مرتبط با آنژیوادم نیست.

خودآزمایی/آزمایش در منزل

شما می‌توانید خود یا فرزندتان را جهت تشخیص آنژیوادم بررسی کنید. معمولاً علائمی که باید بررسی کنید به وضوح روی سطح پوست قابل مشاهده هستند، بنابراین نیازی به جستجوی آن‌ها نیست.

علائمی که می‌توانید بررسی کنید شامل موارد ذیل می‌باشد:

• لب‌های متورم
• چشم‌های متورم
• تورم بازوها یا پاها
• تورم زبان یا پشت گلو
• تورم غیر منتظره در هر قسمت از بدن
• تغییر رنگ: تورم آنژیوادم در سطح پوست دیده می‌شود و به نظر پف کرده است. اغلب رنگ قرمز یا صورتی یا کهیر نیز وجود دارد.
• بلانچینگ (Blanching): ایجاد رنگ مایل به قرمز که با آنژیوادم رخ می‌دهد.
• بلانچینگ به معنی تمایل پوست آسیب دیده به رنگ پریدگی برای چند ثانیه، هنگام فشار دادن آن و سپس بازگشت به رنگ صورتی یا قرمز می‌باشد.

راه دیگر برای بررسی این‌که آیا شما یا فرزندتان مبتلا به آنژیوادم هستید این است که به فهرست مواد اولیه غذایی که مصرف کرده‌اید نگاه کنید و بررسی کنید که آیا حاوی چیزی است که شما یا یکی از اعضای نزدیک خانواده در گذشته به آن حساسیت داشته‌اید یا خیر.

آزمایشگاه‌ها و آزمایش‌ها

دو نوع اصلی آنژیوادم وجود دارد: یک نوع ارثی و یک نوع غیر ارثی. علائم مشابه هستند، اما تست‌های تشخیصی که هر نوع را تایید می‌کند، متفاوت هستند.

آنژیوادم غیر ارثی

به طور کلی آنژیوادمی که ارثی نیست، بر اساس ارزیابی پزشک از علائم شما، معاینه فیزیکی و شناسایی یک آلرژن، یک آنژیوادم تشخیصی است. آلرژن ماده‌ای است که باعث واکنش ایمنی قوی می‌شود. آنژیوادم غیر ارثی نیز اغلب خودبخودی است، به این معنی که هیچ محرک خارجی برای عود آنژیوادم وجود ندارد.

آزمایشات رایج در سنجش آنژیوادم عبارتند از:

• تست آلرژی: انواع مختلفی از تست‌های آلرژی وجود دارند. مرسوم‌ترین آن شامل ایجاد یک خراش کوچک پوست با مقدار کمی از ماده مشکوک به ایجاد آلرژی است. اگر واکنشی مانند قرمزی، برجستگی، تورم یا خارش در ناحیه خراش دارید، احتمالاً به این ماده حساسیت دارید. ممکن است همزمان برای چندین ماده مورد آزمایش قرار بگیرید و اگر به یکی از آن‌ها واکنش نشان می‌دهید و به بقیه واکنش نشان نمی‌دهید، این امر نشانه قوی یک آلرژی است.
• آزمایش خون: آزمایش خون می‌تواند سطوح بالای فعالیت ایمنی را تشخیص دهد. برخی از نشانه‌های افزایش فعالیت ایمنی عبارتند از: افزایش سطح گلبول‌های سفید خون، سرعت رسوب گلبول‌های قرمز (Erythrocyte sedimentation rate (ESR)) و آنتی‌بادی ضد هسته‌ای (Anti-nuclear antibody (ANA)). با این حال، همه این موارد می‌توانند نشان دهنده برخی از عفونت‌ها و اختلالات ایمنی باشند، بنابراین آن‌ها مختص آنژیوادم نیستند.

گاهی اوقات هیچ آلرژنی شناسایی نمی‌شود و ممکن است پس از رد شدن سایر علل ایجاد علائم، علت آنژیوادم تشخیص داده شود (Exclusion diagnosis).

آنژیوادم ارثی

آزمایش ژنتیک و آزمایش خون می‌توانند این حالت را شناسایی کنند. انجام آزمایش خون رایج‌تر است.

• آزمایش غربالگری: آزمایش خونی که سطح C4 را اندازه‌گیری می‌کند، ممکن است به عنوان یک آزمایش خون غربالگری برای آنژیوادم ارثی استفاده شود. سطوح پایین C4 نشان دهنده یک اختلال خود ایمنی است و یک سطح پایین نشان دهنده این است که برای بررسی کمبود مهارکننده C1 به آزمایش خون اختصاصی دیگری نیاز دارید. اگر احتمال ابتلای شما به آنژیوادم ارثی زیاد است، نیاز به آزمایش خون برای بررسی کمبود مهارکننده C1 دارید. اما اگر شانس کمی برای ابتلا به آنژیوادم ارثی دارید، یک C4 طبیعی، قویاً نشان می‌دهد که شما این بیماری را ندارید.
• آزمایش خون: آزمایش خون کمبود پروتئین مهارکننده استراز C1 (C1 esterase inhibitor protein (C1-INH)) را مشخص می‌کند. سطح C1-INH می‌تواند کمتر از حد طبیعی باشد یا ممکن است نرمال باشد اما عملکردی نداشته باشد. C1-INH پروتئینی است که کارش کنترل سیستم ایمنی بدن شما به نحوی که بیش از حد واکنش نشان ندهد، می‌باشد. یک نقص ژنتیکی ارثی باعث آنژیوادم نوع I می‌شود که منجر به ایجاد سطوح غیرطبیعی C1-INH می‌گردد، یا آنژیوادم نوع ll که باعث فعالیت غیرطبیعی C1-INH می‌شود.
• تست ژنتیکی: جهش‌های ژنی خاصی که باعث آنژیوادم می‌شوند را می‌توان در ژن SERPING1 برای تشخیص آنژیوادم نوع l و ll یافت. جهش در ژن F12 را می‌توان برای تشخیص آنژیوادم نوع lll بررسی کرد. پیامد دقیق این ناهنجاری هنوز به خوبی درک نشده است.

آنژیوادم ارثی مستقیماً از والدین با الگوی اتوزومال غالب به ارث می‌رسد، به این معنی که اگر فردی ژن این بیماری را داشته باشد، علائم بیماری ایجاد می‌شود. از آن‌جایی که آنژیوادم ارثی، اتوزومال غالب است، هر کدام از والدین که ژن آنژیوادم نوع l، ll یا lll را از او به ارث می‌برید، باید علائم این بیماری را نیز داشته باشد، زیرا این الگو یک ویژگی غالب است. آنژیوادم ارثی شایع نیست و از هر 50.000 نفر فقط 1 نفر را مبتلا می‌کند.

اغلب اوقات آنژیوادم ناشی از این ژن‌ها ارثی است، اما یک فرد می‌تواند این جهش ژنی را خود به خود ایجاد کند، به این معنی که ممکن است تغییرات ژنتیکی که باعث بروز این بیماری می‌شوند، بدون این‌که آن را از والدین خود به ارث برده باشد، ایجاد شود.

تصویربرداری

تصویربرداری به طور معمول در تشخیص آنژیوادم مفید نیست. در برخی شرایط، به ویژه هنگامی که تنگی نفس وجود دارد یا زمانی که مشکلات گوارشی مانند ناراحتی معده، حالت تهوع و اسهال مشکل‌ساز هستند، ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری تشخیصی برای رد کردن امکان ابتلا به سایر بیماری‌ها مورد نیاز باشد.

تشخیص‌های افتراقی

چند بیماری دیگر وجود دارند که ممکن است علائمی مشابه علائم آنژیوادم ایجاد کنند.

درماتیت تماسی (Contact Dermatitis) حاد

درماتیت تماسی که بسیار شبیه آنژیوادم است، ناشی از تماس با ماده‌ای است که باعث ایجاد حساسیت می‌شود. در این‌جا شرایط مشابه است و تشخیص تفاوت ممکن است سخت باشد. درماتیت تماسی حاد صورت اغلب به اشتباه به عنوان آنژیوادم تشخیص داده می‌شود، زیرا می‌تواند باعث ایجاد تورم شدید پوست صورت، به ویژه پس از تماس با رنگ مو شود.

عفونت یا آسیب

ادم (Edema) تورم هر قسمت از بدن است. این تورم می‌تواند در پاسخ به آسیب یا عفونت رخ دهد، در این صورت شبیه به ورم مربوط به آنژیوادم می‌تواند به سرعت و به طور ناگهانی رخ دهد.

مانند آنژیوادم، ادم ناشی از آسیب یا عفونت نیز ممکن است تنها یک ناحیه‌ از بدن را درگیر کند. با این حال تفاوت‌های ظریفی بین ادم و آنژیوادم وجود دارند، از جمله تب احتمالی و درد شدیدتر اگر علت تورم، آسیب یا عفونت باشد.

نارسایی قلبی یا کلیوی

ادم مربوط به نارسایی قلبی یا نارسایی کلیوی معمولاً تدریجی است. اغلب اوقات، تورم اولین علامت این شرایط نیست.

یک تفاوت مهم این است که ادم مربوط به نارسایی قلبی یا نارسایی کلیوی معمولاً متقارن است، که این موضوع لازم نیست در آنژیوادم وجود داشته باشد. تورم در آنژیوادم حفره‌‌ای نیست، در حالی که ادم مربوط به نارسایی قلبی یا نارسایی کلیوی حفره‌‌ای است.

ترومبوز وریدی عمقی (Deep Vein Thrombosis (DVT))

DVT باعث تورم یک قسمت از بدن و معمولا ساق پا می‌شود. مانند آنژیوادم ممکن است ناگهانی، بدون درد و نامتقارن باشد. DVT می‌تواند باعث آمبولی ریه و در نتیجه ایجاد یک وضعیت اورژانس تنفسی شود. انتظار نمی‌رود DVT با تورم لب‌ها یا چشم‌ها همراه باشد.

ورم لنفاوی یا لنف‌ادم (Lymphedema)

انسداد جریان مایعات در سراسر بدن می‌تواند به دلیل انسداد سیستم لنفاوی رخ دهد. این امر می‌تواند پس از انجام برخی از انواع جراحی، به ویژه جراحی مربوط به سرطان رخ دهد. برخی از داروها نیز می‌توانند لنف‌ادم ایجاد کنند. معمولاً با ایجاد تورم در یک بازو مشخص می‌شود و به ندرت بدون سابقه پزشکی که علت را سیستم لنفاوی نشان دهد، رخ می‌دهد.

علائم آنژیوادم

برخی از علائم شایع‌تر از سایرین هستند.

آنژیوادم تورم زیر پوست است که اغلب به عنوان یک واکنش آلرژیک رخ می‌دهد. علائم آنژیوادم شامل تورم چشم‌ها، لب‌ها، دست‌ها، پاها، ساق پاها یا اندام‌های تناسلی است. سایر علائم رایج آنژیوادم عبارتند از:

• سرگیجه
• لکه‌های برجسته پراکنده
• کهیر
• قرمزی
• ناراحتی معده

علائم آنژیوادم کمتر رایج عبارتند از:

• مشکلات تنفسی
• احساس سوزش روی پوست
• خارش
• احساس مور مور شدن
• مشکل در جویدن یا بلعیدن
• اسهال

علائم آنژیوادم به طور ناگهانی ظاهر می‌شوند و شدت آن متغیر است، اما به ندرت تهدید کننده زندگی هستند. در این قسمت علائم آنژیوادم، عوارض احتمالی و زمانی که باید به پزشک مراجعه کنید، مورد بحث قرار می‌گیرد.

علائم شایع آنژیوادم

علائم آنژیوادم می‌تواند در کنار سایر علائم آلرژی مانند کهیر ظاهر شوند. این امر ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که محرک چیزی باشد که شما به آن حساسیت دارید، مانند غذا، دارو، لباس، لوازم آرایشی یا نیش حشره. در موارد آلرژی، آنژیوادم به سرعت در عرض چند ساعت پیشرفت می‌کند و می‌تواند به همان سرعتی که شروع شده، برطرف شود، به خصوص اگر درمان مناسب انجام شود.

در موارد دیگر، علائم آنژیوادم ممکن است بدون یک دلیل قابل شناسایی شروع شود. اگر آنژیوادم ارثی دارید، علائم می‌توانند خود به خود و بدون محرک خاصی رخ دهند، یا ممکن است در مواقع استرس مانند حین یا بعد از جراحی یا بیماری رخ دهند. در این موارد، علائم آنژیوادم می‌تواند در طی چند روز آهسته‌تر ایجاد شوند.

شایع ترین علائم آنژیوادم عبارتند از:

• تورم: مشخصه آنژیوادم تورم و پف چشم‌ها یا لب‌ها است. همچنین ممکن است دست‌ها، پاها یا ساق پاها و در موارد کمتر شایع، دستگاه تناسلی را درگیر کند. تورم می‌تواند در گلو و زبان نیز ایجاد شود و این امر می‌تواند بر تنفس یا غذا خوردن به دلیل انسداد فیزیکی راه هوایی و مری تأثیر بگذارد. تورم حفره‌ای نیست، به این معنی که نمی‌توانید با فشار دادن روی آن، یک فرورفتگی در ناحیه پف کرده ایجاد کنید.
• قرمزی: قرمزی می‌تواند همراه با تورم باشد یا ممکن است خود به خود ظاهر شود. می‌تواند به صورت لکه‌های کوچک متعدد یا به صورت نواحی لکه‌دار ظاهر شود که می‌تواند برجسته یا مسطح باشد. قرمزی ممکن است در هر جایی از بدن ظاهر شود، از جمله مناطقی که متورم نشده‌اند، اما اغلب نواحی متورم را تحت تاثیر قرار می‌دهد یا در لبه‌های نواحی متورم ظاهر می‌شود. قرمزی اغلب رنگ پریده می‌شود، به این معنی که وقتی روی آن فشار می‌دهید، برای مدت کوتاهی رنگ پریده می‌شود، اما بعد از چند دقیقه دوباره به رنگ قرمز باز می‌گردد.
• بثورات پوستی: بثورات پوستی که ممکن است به صورت برجستگی‌های کوچک یا نواحی مسطح در کنار هم ظاهر شوند، می‌توانند در هر نقطه از پوست ایجاد شوند و معمولا مایل به قرمز هستند.
• لکه‌های پراکنده: می‌توانید لکه‌هایی با پوست کمی برجسته ایجاد کنید که معمولاً به رنگ قرمز یا صورتی هستند. این لکه‌ها اغلب به عنوان welt توصیف می‌شوند.
• سرگیجه: احساس سبکی سر خفیف تا متوسط می‌تواند با تغییرات پوستی آنژیوادم همراه باشد.
• ناراحتی معده: ممکن است ناراحتی معده یا حالت تهوع همراه با آنژیوادم را تجربه کنید. گاهی اوقات این ناراحتی همراه با سایر علائم آلرژی یا آنژیوادم ارثی رخ می‌دهد. در موارد دیگر به صورت مجزا و بدون علائم دیگر رخ می‌دهد.

علائم کمتر شایع آنژیوادم

علائم کمتر شایع آنژیوادم شامل تغییرات حسی پوست، مشکلات گوارشی و مشکلات تنفسی است. مثلا:

• خارش: خارش گاه به گاه ممکن است با قرمزی و تورم در آنژیوادم همراه باشد، اما معمولاً خارش نشانه بیماری‌های دیگری مانند درماتیت تماسی است.
• سوزن سوزن شدن: گزگز یا احساس غیر دردناک دیگری می‌تواند همراه با تورم آنژیوادم باشد.
• سوزش: احساس سوزش ملایم و دردناک ممکن است همراه با آنژیوادم، به ویژه در نواحی متورم بدن رخ دهد.
• اسهال: اسهال خفیف که کمتر از اکثر علائم رخ می‌دهد، می‌تواند همراه با آنژیوادم باشد. این مورد به خاطر تورم سیستم گوارشی رخ می‌دهد. این خیلی نادر است که اسهال تنها علامت آنژیوادم باشد، اگرچه ممکن است اتفاق بیفتد.
• مشکل در غذا خوردن: اگر زبان و گلوی شما به دلیل آنژیوادم متورم شود، این تورم ممکن است از نظر فیزیکی در توانایی شما برای جویدن و بلعیدن غذا اختلال ایجاد کند. این امر می‌تواند احتمال خفگی شما را افزایش دهد.
• مشکلات تنفسی: تورم معمولاً گلو و زبان را درگیر نمی‌کند، اما در صورت بروز این عارضه، ممکن است مشکلات تنفسی در نتیجه انسداد فیزیکی راه هوایی برای شما ایجاد شود.

عوارض

به طور کلی آنژیوادم خود به خود یا با درمان برطرف می‌شود. با این حال (در حالی که شایع نیست) آنژیوادم می‌تواند عوارض جدی یا حتی تهدید کننده زندگی ایجاد کند.

عوارض آنژیوادم عبارتند از:

• انسداد تنفسی: اگر تورم در گلو و زبان شما زیاد باشد، می‌تواند تنفس را مختل کند و از عبور موثر هوا جلوگیری کند. در موارد نادر، این عارضه یک وضعیت اورژانسی پزشکی است که نیاز به مداخله پزشکی یا جراحی برای پاکسازی راه هوایی سیستم تنفسی شما دارد.
• تنگی نفس: تنگی نفس ممکن است با آنژیوادم رخ دهد. این عارضه با مشکل تنفسی که به دلیل تورم زبان و گلو ایجاد می‌شود، متفاوت است. در برخی موارد، آنژیوادم می‌تواند تغییرات واقعی در توانایی‌های تنفسی شما ایجاد کند که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
• ایست تنفسی: اگر آنژیوادم داشته باشید، سیستم ایمنی شما می‌تواند به حدی واکنش نشان دهد که تنفس ناگهان متوقف شود. این مورد یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که نیاز به کمک فوری پزشکی دارد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

نمی‌توان پیش بینی کرد که آیا علائم شما بدتر می‌شود یا نه، به خصوص اگر قبلا آنژیوادم نداشته باشید. و از آن‌جایی که علائم آنژیوادم بسیار ناگهانی و اغلب مبهم هستند، تشخیص اینکه چه اتفاقی در حال وقوع است، دشوار است. اگر هر یک از علائم زیر را تجربه کردید، باید به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید:

• تنگی نفس: اگر احساس تنگی نفس دارید یا احساس می‌کنید که نمی‌توانید نفس بکشید، ممکن است خیلی سریع این وضعیت بدتر شود. شما باید برای دریافت کمک اضطراری تماس بگیرید. اگر فرزند شما یا شخص دیگری دچار تنگی نفس شد، همچنین باید برای دریافت کمک اضطراری تماس بگیرید.
• غش، سرگیجه یا سبکی سر: این حالت می‌تواند نشانه آن باشد که واکنش شدیدی دارید که ممکن است به خودی خود به سرعت برطرف نشود.
• تورم گلو یا زبان: مانند تنگی نفس، همه چیز می‌تواند به سرعت پیشرفت کند. حتی اگر کاملا هوشیار باشید، تورم ممکن است به سرعت راه هوایی تنفس شما را مسدود کند.
• یک واکنش آلرژیک قوی: اگر قبلاً یک واکنش جدی و تهدیدکننده زندگی به یک آلرژن داشته‌اید، می‌توانید پس از قرار گرفتن مجدد در معرض این آلرژن، همین واکنش را داشته باشید. این واکنش‌ها شامل تنگی نفس، از دست دادن هوشیاری، تورم زبان یا علائم قلبی است. اگر استعداد نشان دادن واکنش شدید به یک آلرژن خاص دارید، احتمالاً باید همیشه یک تزریق کننده خودکار اپی‌نفرین (به عنوان مثال EpiPen) همراه داشته باشید تا هر زمان که علائم شروع شد بتوانید از آن استفاده کنید. اگر فکر می‌کنید برای یک واکنش به نسخه نیاز دارید، از پزشک خود بخواهید تا شما را ارزیابی کند.

آنژیوادم چگونه درمان می‌شود

برخی درمان‌های پزشکی وجود دارند که می‌توانند آنژیوادم (وضعیتی که در آن لایه‌های عمیق‌تر پوست متورم می‌شوند، اغلب به دلیل واکنش آلرژیک) را سرکوب کنند. در بیشتر مواقع اگر یک آلرژن (ماده‌ای که باعث ایجاد آلرژی می‌شود) شناسایی شود، باید از آن اجتناب کنید.

درمان آنژیوادم به علت آن بستگی دارد. اگر علائم شما ناشی از یک آلرژن قابل اجتناب نباشد، ممکن است لازم باشد به طور منظم داروهای استروئیدی مصرف کنید. اگر آلرژی دارید، ممکن است لازم باشد اپی‌نفرین تزریقی (آدرنالین) را با خود حمل کنید، زیرا واکنش‌های آلرژیک می‌توانند به سرعت عامل تهدید کننده زندگی شوند.

در این قسمت گزینه‌های درمانی آنژیوادم مورد بحث قرار می‌گیرد. این گزینه‌ها شامل درمان‌های خانگی و تغییرات سبک زندگی، داروهای بدون نسخه (over-the-counter (OTC)) و نسخه‌ای، جراحی‌ها و درمان‌های جایگزین می‌شود.

درمان‌های خانگی و سبک زندگی

در صورت تجربه آنژیوادم، برخی اصلاحات موثر در سبک زندگی وجود دارند که می‌توانید انجام دهید. برخی از اصلاحات سبک زندگی می‌توانند به شما در جلوگیری از بروز واکنش به یک آلرژن شناخته‌شده کمک کنند، در حالی که برخی دیگر می‌توانند به شما کمک کنند هنگام بروز آنژیوادم، آسوده‌خاطر باشید.

محرک‌ها را شناسایی کنید

اگر واکنش‌های آلرژیک مکرر داشته‌اید، به خصوص اگر خفیف باشند، ممکن است شناسایی علت آنژیوادم شما چالش برانگیز باشد. فکر کردن در مورد غذاها، نوشیدنی‌ها و مواد مختلفی که ممکن است با آن‌ها در تماس بوده‌اید، می‌تواند به شما کمک کند تا بفهمید چه چیزی ممکن است باعث ایجاد واکنش در شما شده باشد.

برخی عوامل معمولی وجود دارند که باعث ایجاد واکنش می‌شوند، مانند غذاهای دریایی، اما ممکن است در پاسخ به ماده‌ای که شما آن را به عنوان عامل بروز چنین واکنشی در افراد نمی‌شناسید، آنژیوادم ایجاد شود. همچنین افراد زیادی هستند که آنژیوادم خود به خودی دارند، به این معنی که هیچ محرک خارجی با این واکنش‌ها مرتبط نیست.

گاهی اوقات تست آلرژی می‌تواند به شناسایی ماده‌ای که باعث ایجاد واکنش در بدن شما می‌شود، کمک کند.

از محرک‌های غذایی اجتناب کنید

هنگامی که محرک را شناسایی کردید، می‌توانید برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آن اقدام کنید. این امر احتمالاً مستلزم خواندن دقیق لیست مواد تشکیل دهنده غذا، آگاه کردن پرسنل رستوران از حساسیت غذایی شما و اجتناب از هر گونه غذایی است که در مورد آن مطمئن نیستید، می‌باشد. بنابراین، برای مثال، اگر در یک مهمانی شرکت می‌کنید و نمی‌توانید بفهمید که چگونه یک غذا درست شده است، مطمئن‌ترین گزینه شما این است که به طور کامل از آن غذا اجتناب کنید.

مراقب واکنش‌های دارویی باشید

اگر در پاسخ به یک دارو دچار آنژیوادم شدید، حتماً به پزشک خود اطلاع دهید. مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (Angiotensin-converting enzyme (ACE)) معمولاً باعث بروز آنژیوادم می‌شوند. این داروها برای درمان مشکلات قلبی مانند فشار خون بالا و نارسایی قلبی استفاده می‌شوند.

عوامل بروز آنژیوادم را مدیریت کنید

برخی از افراد در طول دوره‌های آنژیوادم از کیسه یخ برای آرام کردن نواحی متورم استفاده می‌کنند، به خصوص اگر تورم محدود به یک ناحیه باشد یا با درد یا سوزش همراه باشد.

اگر در سرتاسر بدن ورم دارید، ممکن است حمام آب سرد را راهی برای تسکین این ناراحتی در نظر بگیرید. البته مطمئن شوید که بیش از چند دقیقه زیر آب سرد نمانید.

درمان‌های بدون نسخه

اگر به طور مکرر دچار آنژیوادم می‌شوید که تا مرحله حاد شدن پیشرفت نمی‌کند، ممکن است بدن شما به داروهای بدون نسخه پاسخ خوبی بدهد. اگر یکی از این داروها در گذشته برای شما موثر بوده است، بهتر است در صورت عود علائم آنژیوادم، آن را در اختیار داشته باشید.

آنتی‌هیستامین‌های خوراکی

آنتی‌هیستامین‌ها مانند بنادریل (Benadryl) (دیفن‌هیدرامین (Diphenhydramine))، ویستاریل (Vistaril) (هیدروکسیزین (Hydroxyzine)) و زیرتک (Zyrtec) (ستیریزین (Cetirizine)) اغلب در مدیریت و پیشگیری از وقوع واکنش‌های آنژیوادم مفید هستند. آن‌ها با مسدود کردن هیستامین (ترکیب طبیعی بدن شما در پاسخ به یک آلرژن که باعث التهاب می‌شود) عمل می‌کنند.

این داروها به صورت خوراکی مصرف می‌شوند. فقط در صورتی باید از آن‌ها استفاده کنید پزشک شما قبلاً علائم و نشانه‌های شما را ارزیابی کرده باشد و به شما گفته باشد که این دارو گزینه خوبی است.

داروها را طبق دستورالعمل آن استفاده کنید و در صورتی که احساس کردید علائم بدتر شده‌اند یا مشکل تنفسی یا احساس غش و ضعف داشتید، خود را تحت مراقبت پزشکی قرار دهید.

 

اگر عوارض جانبی مانند خواب‌آلودگی و  بی‌حالی را تجربه کردید، از پزشک خود بپرسید که آیا باید از آنتی‌هیستامین دیگری که می‎توانید آن را تحمل کنید، استفاده کنید یا خیر. به طور کلی آنتی‌هیستامین‌های غیر آرام‌بخش مانند ستیریزین، که باعث خواب آلودگی نمی‌شوند، به نسخه‌های آرام‌بخش مانند دیفن‌هیدرامین و هیدروکسیزین ترجیح داده می‌شوند.

درمان‌های با نسخه

اگر به طور مکرر دچار علائم آنژیوادم می‌شوید یا اگر علائم شما شدید است، ممکن است به داروهای تجویزی نیاز داشته باشید.

آنتی‌هیستامین‌ها

پزشک شما ممکن است آنتی‎‌هیستامین‌های قوی مانند پریاکتین (Periactin) (سیپروهپتادین (Cyproheptadine)) و کلاریکس (Clarinex) (دسلوراتادین (Desloratadine)) را تجویز کند.

استروئیدهای داخل وریدی (Intravenous (IV))

تیم پزشکی شما ممکن است در نظر داشته باشد که به جای داروهای خوراکی، استروئیدها را به صورت داخل وریدی به شما بدهد، به خصوص اگر نمی‌توانید دارو را قورت دهید، یا اگر به تأثیر سریعتر از آنچه با استروئیدهای خوراکی انتظار می‌رود، نیاز دارید.

اپی‌نفرین

اپی‌نفرین یک داروی قوی است که سریعتر از استروئیدها و آنتی‌هیستامین‌ها سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند. هنگامی که شما یک واکنش شدید و ناگهانی دارید و زمانی که مستعد مشکلات تنفسی یا درگیری قلبی هستید، به عنوان یک داروی تزریقی استفاده می‌شود.

پزشک شما ممکن است توصیه کند که یک EpiPen را همیشه همراه خود داشته باشید تا در صورت شروع یک واکنش آلرژیک خطرناک، بتوانید آن را به خودتان تزریق کنید یا از کسی بخواهید که به شما تزریق کند. او به شما یا یکی از اعضای خانواده شما یاد می‌دهد که چگونه این کار را انجام دهید.

جراحی‌ها و روش‌های متخصص محور

به طور کلی برای درمان آنژیوادم نیازی به جراحی یا اقدامات خاصی ندارید. با این حال، شرایط نادری وجود دارد که در صورت اختلال در تنفس، ممکن است به اقدامات خاصی نیاز داشته باشید.

تراکئوستومی (Tracheostomy)

اگر زبان یا گلوی شما به شدت متورم شود، ممکن است نیاز به انجام یک روش نجات دهنده به نام تراکئوستومی داشته باشید. در این روش یک سوراخ در گردن و نای ایجاد شده و یک لوله در سوراخ قرار داده می‌شود تا هوا بتواند به ریه‌های شما برسد. این سوراخ پس از بهبودی با جراحی ترمیم می‌شود.

تهویه مکانیکی

اگر با مشکلات تنفسی یا ایست تنفسی مواجه هستید، ممکن است به تهویه مکانیکی نیاز داشته باشید که فشار لازم برای حرکت هوا به داخل و خارج از ریه‌ها را در حین بهبودی فراهم می‌کند.

درگیری تنفسی مشکلی متفاوت از انسداد راه هوایی است که در اثر تورم فیزیکی زبان یا گلو ایجاد می‌شود. مشکلات تنفسی شدید در نتیجه اثر التهابی آنژیوادم بر روی ریه‌ها و نایژه‌ها (راه‌های هوایی) می‌باشد.

طب مکمل و جایگزین (Complementary and Alternative Medicine (CAM))

ممکن است توصیه‌هایی در مورد استفاده از درمان‌های مکمل برای آنژیوادم به شما ارائه شود، اما مهم است که بدانید این درمان‌ها موثر نیستند و می‌توانند خطرناک باشند.

ویتامین‌ها

شواهد محکم کمی در مورد استفاده از ویتامین‌ها برای پیشگیری و درمان آنژیوادم وجود دارد.

به طور خاص ادعا می‌شود که ویتامین C سطح هیستامین را کاهش می‌دهد، اگرچه شواهد علمی بسیار کمی در این زمینه وجود دارد. علاوه بر این، مکمل‌های ویتامین C ممکن است با داروهای دیگری که از قبل مصرف می‌کنید، مانند داروهای شیمی‌درمانی، وارفارین (Warfarin) یا استروژن، تداخل داشته باشند.

تزریق ویتامین B12 نیز به عنوان یک درمان ممکن برای کاهش دفعات حملات مداوم آنژیوادم مورد مطالعه قرار گرفته است. اما باز هم شواهد زیادی در مورد اثرگذاری آن وجود ندارد.

گیاهان دارویی

گیاهان دارویی از دیرباز در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها استفاده شده است. اما فقط به دلیل این‌که آن‌ها طبیعی هستند، به این معنی نیست که همیشه بدون خطر هستند.

گاهی اوقات گیاهی به نام گلدن‌سیل (Goldenseal) به افراد مبتلا به آلرژی غذایی، برای پیشگیری یا درمان واکنش توصیه می‌شود. با این حال، گلدن‌سیل با داروهای رقیق‌کننده خون، سیکلوسپورین (Cyclosporine) و سایر داروها تداخل دارد و همچنین ممکن است قند خون را کاهش دهد.

یکی دیگر از گیاهان شناخته شده بابونه (Chamomile) است که به طور سنتی برای تسکین کهیر استفاده می‌شود. اگر آنتی‌هیستامین مصرف می‌کنید، نباید از بابونه استفاده کنید، زیرا می‌تواند اثرات آرام بخشی آنتی‌هیستامین‌ها را افزایش دهد. بابونه همچنین با داروهای استروژن و ضد بارداری تداخل دارد و اگر به راگوید (Ragweed) حساسیت دارید، نباید از آن استفاده کنید.

همانطور که همیشه گفته می‌شود، بهتر است قبل از اقدام برای درمان آنژیوادم با گیاهان دارویی، ویتامین‌ها یا سایر درمان‌های CAM با پزشک خود مشورت کنید.

همچنین بخوانید:

• لیکن پلان چیست؟ انواع، علائم تشخیص و درمان
• تفاوت بیماری حاد و بیماری مزمن
• درمان پسوریازیس: انواع درمان خانگی و دارویی
• آلرژی غذایی و عدم تحمل غذایی و تفاوت ان ها

منبع

مترجم: صادق حسینی‌کیا