تست بایل اسکولین: اصول، روش، کاربرد و تفسیر نتایج

فهرست مطالب نمایش

مقدمه‌ای بر تست بایل اسکولین

اسکولین یک مشتق گلیکوزیدی کومارین (Glycosidic coumarin) (6-بتا گلوکوزید- 7-هیدروکسی کومارین) است. دو بخش مولکول (گلوکز و 7-هیدروکسی کومارین) توسط یک پیوند استری (Ester) از طریق اکسیژن به یکدیگر متصل شده‌اند.
بسیاری از باکتری‌ها می‌توانند اسکولین را هیدرولیز کنند، اما تعداد کمی از آن‌ها می‌توانند این کار را در حضور صفرا انجام دهند.
بنابراین تست بایل اسکولین بر اساس توانایی باکتری‌های خاص (به ویژه استرپتوکوک‌های (streptococci) گروه D و گونه‌های انتروکوک (Enterococcus)) برای هیدرولیز اسکولین در حضور صفرا (4 درصد نمک‌های صفراوی یا 40 درصد صفرا) می‌باشد.
باکتری‌هایی که بایل-اسکولین مثبت هستند می‌توانند در حضور نمک‌های صفراوی رشد کنند و هیدرولیز اسکولین در محیط کشت باعث تشکیل گلوکز و ترکیبی به نام اسکولتین (Esculetin) می‌شود.
اسکولتین به نوبه خود با یون‌های آهن (که توسط محیط کشت غیرآلی سیترات آهن تامین می‌شود) واکنش می‌دهد تا یک ترکیب قابل انتشار سیاه را تشکیل دهد.

اصول انجام تست بایل اسکولین

باکتری‌های گرم مثبت غیر از برخی استرپتوکوک‌ها و انتروکوک‌ها توسط نمک‌های صفراوی موجود در این محیط مهار می‌شوند. ارگانیسم‌هایی که قادر به رشد در حضور 4٪ صفرا هستند، قادر به هیدرولیز اسکولین به اسکولتین هستند.

اسکولتین با Fe3+ واکنش می‌دهد و رسوب قهوه‌ای تیره تا سیاه رنگی را تشکیل می‌دهد. بنابراین توانایی رشد در حضور صفرا و هیدرولیز اسکولین ابزاری را برای شناسایی احتمالی ارگانیسم‌ها فراهم می‌کند. اگر یک ارگانیسم بتواند اسکولین را هیدرولیز کند، محیط به رنگ قهوه‌ای تیره یا سیاه در می‌آید.

اسکولتین + گلوکز β-D-→ اسکولین + اسید

رنگ قهوه‌ای تیره → Fe3+ + اسکولتین

محیط کشت مورد استفاده در تست بایل اسکولین

بایل اسکولین آگار (Bile esculin agar): یک محیط کشت انتخابی و افتراقی است که برای شناسایی احتمالی انتروکوک‌ها و استرپتوکوک‌های گروه D بر اساس توانایی ارگانیسم در هیدرولیز اسکولین استفاده می‌شود.

عصاره گوشت گاو (11 گرم)، آنزیم دایجست ژلاتین (34.5 گرم)، اسکولین (1 گرم)، صفرا گاو (2 گرم)، سیترات آمونیوم آهن (0.5 گرم)، آگار (15 گرم)، در هر 1000 میلی لیتر، pH برابر 6.6.

روش

یک تا دو کلنی را از یک کشت 18 تا 24 ساعته روی سطح شیب‌دار محیط کشت تلقیح کنید.

محیط را در دمای 35 تا 37 درجه سانتی‌گراد در هوای محیط به مدت 48 ساعت انکوبه کنید.

محیط کشت را از نظر رشد ارگانیسم و سیاه شدن آن بررسی کنید.

نتایج مورد انتظار

مثبت: رشد ارگانیسم و سیاه شدن آگار شیب‌دار.

منفی: رشد ارگانیسم بدون سیاه شدن محیط یا بدون رشد.

کاربردهای تست بایل اسکولین

این تست برای شناسایی احتمالی انتروکوک‌ها و ارگانیسم‌های گروه استرپتوکوک بوویس (Streptococcus bovis group) استفاده می‌شود.
جهت افتراق انتروکوک‌ها و استرپتوکوک‌های گروه D را از استرپتوکوک ویردانس‌های (Viridans streptococci) غیر گروه D.

محدودیت‌های تست بایل اسکولین

این تست باید همراه با سایر آزمایشات بیوشیمیایی برای شناسایی ارگانیسم‌های ایزوله شده استفاده شود.
به دلیل نیازهای تغذیه‌ای، برخی از ارگانیسم‌ها ممکن است در این محیط رشد ضعیفی داشته باشند یا اصلا رشد نکنند.
برخی از سویه‌های استافیلوکوک (Staphylococcus)، آئروکوک (Aerococcus) و لیستریا مونوسیتوژن‌ها (Listeria monocytogenes) ممکن است در حضور صفرا رشد کنند و اسکولین را هیدرولیز کنند. مونوسیتوژن‌ها کلونی‌های سیاه کوچکی را تشکیل می‌دهند.
تلقیح سنگین روی BEA (Bile Esculin Agar) ممکن است باعث شود که تفسیر تست بایل اسکولین مشکل شود. تلقیح بیش از حد توانایی صفرا را برای مهار رشد سایر ارگانیسم‌های گرم مثبت که ممکن است اسکولین را هیدرولیز کنند، کاهش می‌دهد.
برخی از استرپتوکوک‌ها هستند که اسکولین را هیدرولیز نمی‌کنند اما در حضور صفرا رشد می‌کنند. در این حالت رشد ارگانیسم بدون سیاه شدن محیط به منزله تست مثبت نیست.
BEA حاوی آزید (Azide) نیست. در نتیجه باسیل‌های میله مانند گرم منفی در این محیط رشد خواهند کرد. بسیاری از این ارگانیسم‌ها ممکن است اسکولین را هیدرولیز کنند.

همچنین بخوانید: