تست ستریماید (Cetrimide): اصول، روش، موارد استفاده و تفسیر نتایج

درباره تست ستریماید (Cetrimide)

ستریماید یک نمک آمونیوم چهارتایی است که به عنوان یک عامل انتخابی عمل کرده و با فعالیت به عنوان یک پاک‌کننده کاتیونی (Cationic detergent) (مانند ستیل تری متیل آمونیوم برمید (Cetyltrimethylammonium bromide))  اکثر باکتریها را مهار می‌کند.

هنگامی که ستریماید به محیط کشت اضافه می‌شود، به یک محیط کشت جامد انتخابی تبدیل می‌شود که برای استفاده در روش‌های کیفی برای جداسازی انتخابی و شناسایی احتمالی باکتری‌های گونه سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) و سایر باسیل‌های غیر‌تخمیری و گرم منفی توصیه می‌شود.

هدف تست ستریماید

برای جداسازی و خالص‌سازی سودوموناس آئروژینوزا از نمونه‌های آلوده.

اصول کار تست ستریماید

این تست جهت تعیین توانایی یک ارگانیسم برای رشد در حضور ستریماید (ماده‌ای سمی که از رشد بسیاری از باکتری‌ها جلوگیری کرده و باعث آزاد شدن نیتروژن و فسفر که رشد ارگانیسم را کند می‌کند یا آن را از بین می‎برد، می‎شود) استفاده می‌شود. سودوموناس آئروژینوزا و تعداد بسیار کمی از ارگانیسم‌های دیگر به ستریماید مقاوم هستند. سودوموناس آئروژینوزا تعدادی شلاتور (Chelator) آهن قابل حل در آب، از جمله پیووردین (Pyoverdin) فلورسنت زرد-سبز یا زرد-قهوه‌ای تولید می‌کند. هنگامی که پیووردین با پیوسیانین (Pyocyanin) قابل حل در آب ترکیب شود، رنگ سبز روشن که مشخصه سودوموناس آئروژینوزا است، ایجاد می‌شود.

برای تشخیص ارگانیسم‌ها و به ویژه سودوموناس آئروژینوزا، از یک محیط کشت حاوی 0.03 درصد ستریماید استفاده می‌شود. ارگانیسم‌های مقاوم به ستریماید در برابر فعالیت ضد میکروبی آن مقاومت کرده و در نتیجه رشد می‌کنند که روی سطح تلقیح شده محیط آگار قابل مشاهده می‌باشد.

محیط کشت:

ستریماید آگار انتخابی

آنزماتیک دایجست ژلاتین (20 گرم)، MgCl₂ (1.4 گرم)، K₂SO₄ (10 گرم)، ستریماید (0.3 گرم)، آگار (13.6 گرم) و pH برابر 7.2.

روش تست ستریماید

1. یک محیط کشت شیب‌دار ستریماید آگار را از یک کشت خالص 18 تا 24 ساعته یا مستقیماً از نمونه تلقیح کنید.
2. طوری آن را به صورت خطی کشت دهید تا کلنی‌های ایزوله شده به دست آید.
3. محیط را تا 7 روز در دمای 35 تا 37 درجه سانتی‌گراد انکوبه کنید.
4. سطح شیب‌دار محیط را از نظر رشد باکتری بررسی کنید.

نتایج مورد انتظار

مثبت: مشاهده رشد کلنی‌ها و تنوع رنگ در آن‌ها. همچنین ممکن است رنگ معمولی زرد-سبز تا آبی قابل مشاهده باشد که نشان‎دهنده تولید پیوسیانین است.

منفی: بدون رشد

تولید پیوسیانین:

تست مثبت: رنگ سبز-آبی اطراف محل رشد ارگانیسم را فرا بگیرد.

تست منفی: بدون ایجاد رنگ.

تولید فلورسین (نیازمند استفاده از نور ماوراء بنفش):

تست مثبت: فلورسنس زرد-سبز

تست منفی: بدون فلورسنس

موارد استفاده از تست ستریماید

• برای جداسازی و شناسایی سودوموناس آئروژینواز از نمونه‌های بالینی و غیربالینی استفاده می‎شود.
• همچنین ممکن است برای تعیین توانایی یک ارگانیسم در تولید فلورسین و پیوسیانین استفاده شود.
• این آزمایش همچنین می‎تواند برای تست حد میکروبی (Microbial limit test) برای تولیدات غیر استریل استفاده شود.

محدودیت‎های تست ستریماید

• برخی از ارگانیسم‌های روده‌ای در محیط کشت رشد کرده و رنگ زرد ضعیفی را ایجاد می‌کنند. این تغییر رنگ از تولید فلورسین قابل تشخیص است.
• رشد ارگانیسم در این محیط به تنهایی برای شناسایی سودوموناس آئروژینوزا در سطح گونه کافی نیست، زیرا سایر گونه‌های غیر تخمیرکننده گلوکز ممکن است رشد کنند.
• عدم رشد ارگانیسم در ستریماید آگار، وجود سودوموناس آئروژینوزا را رد نمی‌کند.

برای مشاهده تکنیک‌های بیشتر اینجا کلیک کنید

منبع

مترجم: فاطمه فریادرس