تست های بیوشیمیایی

برای شناسایی باکتری ها می توان از تکنیک ها گوناگونی استفاده نمود. اما امروزه برای سهولت انجام کار و همچنین مدیریت در زمان و صرفه جویی در هزینه ها، برای شناسایی و تعیین هویت یک سویه از تست های بیوشیمایی رایج و مربوط استفاده می شود. بنابراین با استفاده از تست های بیوشیمیایی و همچنین استفاده از محیط های اختصاصی و شاخصه هایی نظیر مرفولوژی سویه ها می توان به باکتری مورد نظر پی برد.

از جمله تست های رایج بیوشیمیایی جهت شناسایی سویه های مورد نظر می توان به تست زیر اشاره نمود.

تست کاتالاز:

این آزمون جهت تشخیص وجود آنزیم سیتوکروم اکسیداز مورد استفاده قرار می گیرد. برای انجام این آزمون از آب اکسیژنه 3 درصد استفاده می شود. آنزیم کاتالاز موجود در باکتری، این ماده خطرناک را به H₂O و O₂ تجزیه می‌کند. برای انجام این آزمون مقداری از کلنی باکتری را در این محلول حل نموده و در صورت تشکیل حباب به دلیل آزاد شدن اکسیژن نتیجه تست مثبت می باشد.

تست کواگولاز:

کواگولاز نوعی آنزیم پروتئینی می باشد که در سطح دیواره سلولی برخی باکتری ها وجود دارد. این پروتئین می تواند به صورت متصل و همچنین ترشی باشد. با اتصال کواگولاز به فیبرینوژن و در حضور پلاسما موجب لخته و انعقاد پلاسما و همچنین تجمع پلاکت ها می شود. در نتیجه با تبدیل فیبرینوژن به فیبرین و ایجاد لخته باعث مقاومت و پایداری باکتری در برابر عوامل دفاعی بدن مانند فاگوسیتوز شدن می شود. برای شناسایی کواگولاز در باکتری از دو روش لوله و اسلاید می توان استفاده نمود که در ادامه به هر یک از این روش ها اشاره شده است.

روش لوله: برای انجام این آزمون از پلاسمای سیتراته خرگوش و یا انسان که به صورت 1:5 رقیق شده استفاده می شود. در این روش هم حجم پلاسما از سوسپانسیون باکتری استفاده و با هم مخلوط می شوند. ترکیب تهیه شده در دمای 37 درجه انکوبه می شود. اگر در عرض 1-4 ساعت پلاسما لخته شده باشد تست مثبت می باشد.

روش اسلاید: در این روش  بر روی لام شیشه ای چند کلنی از باکتری مورد مطالعه در سرم فیزیولوژی حل میکنیم تا سوسپانسیون یکنواختی حاصل شود. سپس چند قطره پلاسما به این سوسپانسیون اضافه می نماییم ایجاد توده لخته مانند در مدت ۵ تا ۱۰ ثانیه بیانگر مثبت بودن تست است.