حشرات تنها، مانند بسیاری از انسان‌ها، بیشتر غذا می‌خورند و کمتر می‌خوابند.

قرنطینه‌ها در طی کووید-19 برنامه خواب و میزان چاقی و لاغری را به هم زده ‌است. یکی از مسببان می تواند فاصله گیری اجتماعی باشد. بر اساس یک مطالعه جدید که در Nature منتشر شده است، دانشمندان دریافتند که مگس‌های سرکه‌ای که در لوله‌های آزمایش قرنطینه شدند، بعد از یک هفته فاصله‌گیری اجتماعی، بسیار کم می‌خوابند و بیش از حد غذا می‌خورند. یافته ها، که توصیف می‌کنند چگونه فاصله‌گیری شدید از گروه، منجر به تغییر در بیان ژن، فعالیت عصبی و رفتار مگس‌ها می شود، یکی از اولین مدل های حیوانی قوی جهت مطالعه واکنش بیولوژیکی بدن به تنهایی را ارائه می‌دهند.

مایکل دبلیو یانگ (Michael W. Young)، پروفسور ریچارد و ژان فیشر و رئیس آزمایشگاه ژنتیک، در راکفلر می‌گوید:« مگس‌ها به گونه ای ساخته شده اند که پاسخی خاص به فاصله‌گیری اجتماعی داشته باشند. ما دریافتیم که تنهایی دارای پیامد های آسیب شناختی‌ست که با تغییرات در گروه کوچکی از نورون ها مرتبط است و ما شروع به درک آنچه این نورون ها انجام می دهند، کردیم.»

علم تنهایی

مگس های سرکه(دروزوفیلا) موجودات اجتماعی هستند. آن ها به صورت گروهی به جستجوی غذا می پردازند و از طریق آیین های پیچیده‌ جفت‌گیری کرده و متفرق می‌شوند. مگس ها هر روز 16 ساعت می‌خوابند. بخشی از آن چرتی در زمان ظهر و بخش دیگر یک استراحت کامل در شب.

بنابراین وقتی وان هه لی ( Wanhe Li ) همکار تحقیقاتی آزمایشگاه یانگ( Young) شروع به بررسی مبانی بیولوژیکی فاصله‌گیری شدید اجتماعی کرد، به مگس سرکه که روی آن مطالعه شده بود، روی آورد. یانگ می‌گوید:« بارها و بارها دروزوفیلا ما را در مسیر درست قرار داده است. تکامل مدتها قبل پیچیدگی زیادی در این حشرات ایجاد کرده بود و وقتی به سازوکار آن ها می پردازیم، اغلب چیزهای اولیه‌تری از آنچه در پستاندران و انسان آشکار است پیدا می کنیم.» او همچنین افزود:« وقتی نقشه راه نداریم، مگس میوه نقشه راه ما می‌شود.»

برای مطالعه وان هه لی ابتدا نحوه پرواز مگس ها را در شرایط مختلف قرنطینه مقایسه کرد. پس از هفت روز مگس های با اندازه های مختلف که کنار هم قرار گرفته شدند، هیچ رفتار غیرعادی نشان ندادند. حتی دو مگسی که از جمع جدا شده بودند، به حضور دیگری بسنده کردند. اما وقتی یک مگس به تنهایی ایزوله شد، حشره تنها شروع به خوردن بیشتر و خواب کمتر کرد.

تحقیقات بیشتر نشان داد که گروهی از ژن های مرتبط با گرسنگی، به طور متفاوتی در مغز مگس های تنها بیان می‌شوند-یک مبنای ژنتیکی جالب توجه برای ارتباط مشاهده شده بین تنهایی و پرخوری.

سپس لی دریافت که گروه کوچکی از سلول های مغزی تحت عنوان p2 در تغییرات مشاهده شده در خواب و تغذیه نقش دارند. خاموش کردن سلول های عصبی p2 در مگس های شدیدا ایزوله شده، پرخوری را سرکوب کرده و خوابیدن را دوباره برقرار می‌کند. افزایشp2 در مگس هایی که فقط برای یک روز از گروه جدا شدند، باعث شد آنها طوری بخورند و بخوابند که انگار یک هفته کامل تنها بودند.

وان‌هه‌لی می گوید:« ما موفق شدیم مگس را طوری فریب دهیم که فکر کند شدیدا ایزوله شده است. به نظر می‌رسد ک نورون های p2 با درک مدت زمان فاصله‌گیری اجتماعی مرتبط هستند، همانند تایمری که مدت زمان تنهایی مگس را می سنجد.»

آزمایشگاه یانگ( young )با زحمت زیاد این مشاهدات را تایید کرد. آنها مگس های بی خوابی را طراحی کردند تا مطمئن شوند کمبود خواب به تنهایی باعث پرخوری نمی‌شود (اینطور نشد). آنها گروهی از مگس های پرورش یافته را آزمایش کردند تا دریابند آیا دستکاری نورون های p2  باعث پرخوری و بی خوابی در مگس های اجتماعی می‌شود یا نه (اینطور نشد). در نهایت آنها به این نتیجه رسیدند که تنها درصورت فعالیت شدید نورون p2 و فاصله‌گیری اجتماعی، مگس ها خواب خود را از دست داده و پرخور می‌شوند.

توضیح “قرنطینه 15“ (Quarantine 15  اشاره به اصطلاح Freshman 15 داشته که به افزایش وزن در سال اول دانشگاه اشاره می‌کند.)

محققان مشاهده کرده اند که بسیاری از حیوانات اجتماعی- از مگس سرکه گرفته تا انسان- زمانی که تنها می‌شوند، بیشتر می‌خورند و کمتر می‌خوابند که دلیل آن مشخص نیست. یانگ می‌گوید یک احتمال این است که فاصله‌گیری اجتماعی درجه ای از عدم قطعیت درباره آینده را نشان می‌دهند. آمادگی برای روزهای سخت ممکن است شامل هشیاری و آگاهی تا حد ممکن و خوردن غذا در هر زمان که در دسترس است، باشد.

این مطالعه به سختی می‌تواند تایید کند که انسان ها در قرنطینه های کووید-19 به علت مکانیسم های بیولوژیکی یکسانی که مگس های تنها را گرسنه و محروم از خواب می‌کند، بیشتر غذا می‌خورند و کمتر می‌خوابند. اما اکنون که لی و یانگ نورون ها و ژن های پاسخگو به فاصله‌گیری شدید در مگس سرکه را شناسایی کرده‌اند، محققان آینده می توانند ارتباط بین تنهایی، پرخوری و بی‌خوابی را در حیوانات آزمایشگاهی و در نهایت انسان ها جستجو کنند. یانگ می‌گوید:« مطالعات بالینی نشان می‌دهند که تعداد زیادی از بزرگسالان در ایالت متحده، در طول یک سال گذشته، طی انجام اقدامات احتیاطی برای کووید-19 اضافه وزن قابل توجه و کمبود خواب را تجربه کرده اند. مگس های کوچک ما به دلایل بیولوژیکی مشترک، رفتارهای انسان ها در شرایط همه‌گیری(پاندمی) را تقلید می‌کنند.»

ترجمه: سرکار خانم ستایش بصیری

منبع خبر