خوکچه هندی

این حیوان جزو جوندگانی است که در تحقیقات و علم زیست شناسی کاربرد دارد . عمر آن ها حدودا بین 5-4 سال می باشد.حس بینایی در آنها بسیار ضعیف ولی در مقابل دارای حس بویایی بسیار قوی می باشند. نیاز این حیوان به غذا و آب 70 گرم و 250 میلی لیتر می باشد. خوکچه هندی معمولا به نبود ویتامین c  بسیار حساس می باشد و از آن ها می توان در تحقیقاتی مانند ایمونولوژی ، شنوایی و ایجاد واکسن و سرم استفاده نمود. اولین بار دانشمندی به نام رابرت کخ در سال 1882 از این حیوان برای بررسی اثر توبرکولین روی باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس استفاده نمود و بعد از آن محقق دیگری در سال 1961 به نام گئورگ فون برای اثر مکانیسمی بخش حلزونی گوش روی این حیوان توانست ایده ای نو در علم ایجاد کرده و جایزه ویژه نوبل را دریافت کند. پس از بررسی روی این حیوان مشخص شده است که تعداد کروموزوم های آن به صورت 2n=64 می باشد. خونگیری،کشت سلول و پاساژ آنها در این حیوان هم صورت می گیرد.

خوکچه هندی بدنی تنومند و بدون دم دارد و برای تحقیقات پرورش داده می شوند که با رنگ و طول متفاوت هستند. موهای بدن خوکچه می تواند بلند،کوتاه،صاف یا مجعد و یا نرم و زبر باشد. رنگ های متداول آنها عبارتند از : سفید، قهوه ای ، سیاه و ترکیبی از این رنگ ها. وزن ماده ها معمولا از وزن نرها کمی کم تر می باشد. فرزندان این گونه از حیوان بلافاصله بعد از تولد، متحرک هستند و به راحتی و خوبی رشد می کنند و دارای مو،دندان ،پنجه ، بینایی ناقص و سیستم عصبی مرکزی بالغ می باشند. به دلیل شباهت سیستم ایمنی آنها به انسان ها مدل ایده آلی برای مطالعات بیماری های عفونی می باشند. از این گونه برای مطالعه بیوسنتز کلاژن هم استفاده میشود که فرایندی است که به ویتامین c  نیاز دارد و برای بهبود زخم، بازسازی استخوان و تصلب شرایین هم می توان از این گونه استفاده نمود.